نمای دیگری از تمامیتخواهی رسانهای دولت
تیم اطلاعرسانی دولت: بستههای خبری رئیسجمهور را ما تهیه میکنیم صداوسیما فقط پخش کند!
نمای دیگری از تمامیتخواهی رسانهای دولت فاش شد؛ تیم اطلاعرسانی دولت با فشار به صداوسیما بهدنبال این است که بستههای خبری رئیسجمهور در مراسمهای مختلف را خود تهیه و تدوین کند و فقط صداوسیما پخشکننده باشد!
سرویس سیاسی -
رسانه ملی یا رسانه دولت؟ این سؤال را باید از دولت پرسید که اندک انتقاد به عملکرد نامطلوبش در صدا و سیما را برنمیتابد و
رسانه ملی را بهطرز یکسویه و انحصاری برای خود میخواهد. موضوعی که با ماهیت رسانه ملی در تضاد است. دیروز فاش شد که تیم اطلاعرسانی دولت با فشار به صداوسیما به دنبال این است که بستههای خبری رئیسجمهور در مراسمهای مختلف را خود تهیه و تدوین کند و فقط صداوسیما پخشکننده باشد. این مسئله که یک بدعتگذاری و تمامیتخواهی رسانهای برای رئیسجمهور بهحساب میآید، تا به حال سابقه نداشته است.
بنا بر گزارش فارس، تذکری که از سوی رئیسجمهور به صداوسیما داده شده است و واعظی هفته پیش آن را رسانهای کرد نیز در همین زمینه بوده و رئیسجمهور خواستار پخش بستههای تبلیغاتی و خبری ویژه خود در رسانه ملی شده است.
گویا تاکنون رئیس صداوسیما این درخواست را نپذیرفته و گفته است ما برای هیچیک از سران قوا چنین رویهای نداریم؛ حتی برای خبر رهبری نیز گروهی از خود صداوسیما این کار را انجام میدهند و چنین درخواستی یک بدعت است و نوعی انحصارگرایی به شمار میرود.
بر پایه گزارش فارس، رئیسدفتر رئیسجمهور اما بعد از مقاومت علی عسکری فشار را به حداکثر رسانده و تأکید کرده است که یا همان بسته خبری تولید شده ما را پخش کنید یا اصلا از رئیسجمهور خبری پخش نکنید!
آنتن رسانه ملی سال ۹۵؛
روزانه ۲۱ ساعت در اختیار مسئولان اجرایی کشور!
پیش از انتخابات 96 اگرچه علی عسکری، رئیس سازمان صداوسیما اعلام کرده بود که رسانه ملی ملاحظاتی را درخصوص پوشش اخبار دولت رعایت میکند اما آنچه روی داد، پخش برنامههای تماما تبلیغی برای دولت از این رسانه بود.
علی عسکری حتی گفته بود؛ «آنتن رسانه ملی در سال ۹۵ در بهترین زمان، بهطور متوسط، روزانه ۲۱ ساعت در اختیار مسئولان اجرایی کشور بوده است ضمن آنکه وزرای دولت نیز، بهطور متوسط، روزانه ۶ ساعت آنتن رسانه ملی را در اختیار داشتند.» (!)
این رویکرد نامناسب، واکنشهای فراوانی را در شبکههای اجتماعی به همراه داشت تا جاییکه یکی از این کاربرها نوشته بود: «فقط مانده صدا و سیما رسما از مردم درخواست کند به روحانی رای بدهید» (!)
از سوی دیگر شنیدهها حاکی از آن بود که در آن ایام دولت بودجه مصوبی را که موظف به تزریق آن به صدا و سیما بوده است، در قالب برنامههای مشارکتی تعریف کرده و با آغاز سال ۹۶ رسانه ملی را مجبور به پخش برنامههایی از این دست که به تبلیغ آشکار دولت اهتمام دارند، کرده است.
در ماجرای برجام نیز طبق اعلام صداوسیما، طرفداران توافق هستهای سهم دو برابری نسبت به منتقدان در صدا و سیما داشتهاند.
عصبانیت از گاندو
و گروگانگیری بودجه صداوسیما
نمای دیگر تمامیتخواهی رسانهای دولت در بحبوحه پخش سریال «گاندو» آشکار شد. این مجموعه تلویزیونی به کارگردانی جواد افشار و تهیهکنندگی موسسه شهید آوینی که پخش آن از 15 خرداد 98 از شبکه سوم سیما آغاز شد، روایتی مستند و واقعی از نفوذ جیسون رضاییان، جاسوس آمریکا به دفتر رئیسجمهور داشت و مخاطبان زیادی پیدا کرد.
در همین حال اما رئیسجمهور در اقدامی غیرمنتظره و تعجبآور، پرداخت بودجه سه ماهه (تیر و مرداد و شهریور) سازمان صدا و سیما را متوقف کرد! همان زمان، نامهای که در فضای مجازی منتشر شد، که محسن حاجیمیرزایی، دبیر وقت هیئت دولت در آن خطاب به محمدباقر نوبخت، معاون رئیسجمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه در تاریخ 19/4/98 نوشته بود: «بنا به دستور رئیسجمهور در جلسه هیئتوزیران به تاریخ 19/4/98 سازمان برنامه و بودجه کشور اعتبارات سازمان صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را پس از تأیید دو نماینده رئیسجمهور در شورای نظارت سازمان یاد شده تخصیص دهد.»(!)
روزنامههای زنجیرهای مدعی اصلاحطلبی نیز که با به کار بستن انواعترفندها، خسارت محض برجام را بزک و ضررهای فراوانی را به کشور وارد کرده بودند، «گاندو» را نوک پیکان تخریب خود قرار دادند.
تسنیم در گزارشی در این زمینه نوشته بود: «متأسفانه شنیدهها حاکی از آن است که دولت بهواسطه پخش سریال گاندو بهدنبال اعمال فشار بر سازمان صداوسیماست و در این دولت به رئیس صداوسیما اعلام شده سریالها باید ممیزی شوند و متن مجموعههای تلویزیونی بایستی پیش از هر اتفاق نمایشی در شورای نظارت صداوسیما و توسط نماینده دولت مورد تأیید قرار بگیرد، سپس بودجه آن پرداخت میشود و همچنین خبری هم اعلام شده که بودجه سهماهه صداوسیما نیز قرار است پرداخت نشود.» (!)
حسینعلی حاجی دلیگانی، نماینده مجلس همان زمان در واکنش به این مسئله گفته بود: «تکلیف صداوسیما را قانون مشخص کرده است و در سطح تصمیمات کلان کسی نمیتواند بر صداوسیما فشار وارد کند، گفت: اینکه دولتیها بگویند «باید پیش از ساخت برنامهها یا سریالها فیلمنامه در شورای نظارت بر سازمان صداوسیما به تائید ما برسد» غیرقانونی است.»
در میانه پخش این سریال نیز خبرهای متعددی از فشارهای دولت بر عوامل سریال و نهاد صداوسیما به گوش میرسید که اصرار داشتند بخشهایی از این سریال سانسور و حذف شود؛ در شرایطی که «گاندو» تنها بخشی از واقعیت پرونده جاسوسی جیسون رضاییان و گوشههایی از پروژه عظیم «نفوذ و استحاله» سرویسهای جاسوسی بیگانه علیه نظام اسلامی را به تصویر کشید.
نگاه دولت به رسانه ملی؛
در تضاد با سرشت این نهاد
از این رو، دولت، رسانه ملی را رپرتاژگر خود میخواهد و در موارد بسیاری هم این خواسته محقق شده است. منشأ چنین امری نیز گروگانگیری بودجه صداوسیما از سوی دولت است. موضوعی که حتی صداوسیما را به آنتنفروشی، فضا دادن به اسپانسرها و تبلیغات آنها و برگزاری مسابقات بختآزمایی واداشت که با واکنش انتقادی رهبر انقلاب مواجه شد. این روش غیرقانونی در حالی از سوی دولت پی گرفته میشود که تکلیف دولت توزیع بودجه آن هم نه بر اساس میل خود که بر مبنای لایحه بودجه مصوب مجلس شورای اسلامی است. افزون بر این، بودجه کشور، دارایی خصوصی دولت نیست که به هر سازمان و نهادی که میلشان بود، بدهند.
در چنین شرایطی، لازم است ماهیت و کارکرد رسانه ملی را به دولت یادآوری کرد. صداوسیما، از سوی امام راحل یک «دانشگاه عمومی» نامیده شده، باید وسیلهای برای سوق دادن آحاد جامعه به فرهنگ اسلامی و ابزاری کارآمد برای آشنایی مردم با درخشندگیهای اسلامی و انسانی باشد و در نهضت تولید علم، فكر و نظریه در زمینههای مختلف نقشآفرین باشد.
این دانشگاه عمومی باید گفتمانهای مورد نیاز جامعه را از طریق برنامههای حرفهای خود به گفتمان عمومی تبدیل کرده و یک رسانه قوی برای مقابله با تهاجم تبلیغاتی، فرهنگی و خبری نظام سلطه و امپراتوری رسانهای آن باشد. مأموریت محوری رسانه ملی از دیدگاه رهبر معظم انقلاب، عبارت است از مدیریت و هدایت فكر، فرهنگ، روحیه، اخلاق رفتاری جامعه، جهتدهی به فكر و فرهنگ عمومی، آسیبزدایی از فكر و فرهنگ و اخلاق جامعه، تشویق به پیشرفت- یعنی روحیه دادن- و زدودن احساس عقبماندگی.»
با این اوصاف، نگاه دولت به رسانه ملی که آن را مطیع و روابط عمومی خود میخواهد، هیچ همخوانی و هماهنگی با سرشت و حقیقت آن ندارد و ملاحظهای مبتنی بر سلیقههای جناحی و فاقد لحاظ منافع ملی است.