تأمین مالی خاص از بنیاد راکفلر
فرانسیس استونر ساندرس
ترجمه حسین باکند
مشکلات پارتیزان ریویو همچنین در جلسه هیئت هماهنگی عملیات (OCB) در‌آوریل ۱۹۵۶ مورد بحث قرار گرفت. در پیگیری این موضوع با ارسال یادداشتی به کارکنان سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی آژانس اطلاعات ایالات‌متحده، OCB خواستار اقدام در مورد پیشنهادی برای کمک به افزایش درآمد پارتیزان ریویو شد. بدون هیچ اشاره‌ای به مشخصات نویسنده (که طبق گفته فیدلر به احتمال زیاد سیدنی هوک، عضو هیئت مشاوران و انتشارات پارتیزان ریویو و «گوینده رسمی» مجله بود)، نماینده OCB به طور کامل این پیشنهاد را نقل قول کرد، که این‌گونه آغاز می‌گردید:
«همان‌طور که می‌دانید، مدت‌هاست من از این واقعیت شکایت دارم که حمایت‌های ویژه بنیادها و دیگران اغلب برای مجلات جدید ترتیب داده می‌شود، اما مجلات قدیمی و پرکار در زمینه ضدکمونیسم، مانند نیو لیدر و پارتیزان ریویو، یا اصلا کمک نمی‌گیرند یا به اندازه کافی کمک دریافت نمی‌کنند.»
پیشنهاددهنده در ادامه گفت: پس از گفت‌وگو با ویلیام فیلیپس، به نظر می‌رسد که «وضعیت ایده‌آل [این‌گونه خواهد بود] که کمیته آمریکایی آزادی فرهنگی بتواند وسیله‌ای باشد که از طریق آن اشتراک مجلاتی مانند پارتیزان ریویو، به عنوان هدیه، به آن روشنفکران خارجی داده شود که بیشتر نیاز دارند. من نه‌تنها به کسانی فکر می‌کنم که قاطعانه در طرف ما هستند... بلکه به آن ارتش عظیم روشنفکرانی می‌اندیشم که به کمونیسم فروخته نشده‌اند اما آمریکا را به همان اندازه امپریالیستی، مادی‌گرا، بی‌فرهنگ و نیمه‌وحشی می‌دانند.»
این گزارش نتیجه گرفت: «من فکر می‌کنم این نوع پیشنهادها از ارزش بالایی برخوردارند، به‌ویژه اگر دولت ایالات‌متحده، آشکارا دغدغه خود برای دستیابی به اهداف مشخص‌شده در رویکرد ایدئولوژیک را اعلام ننماید.»
در عرض یک ماه، پارتیزان ریویو توانست به الیزابت بیشاپ کمک مالی سخاوتمندانه‌ای معادل ۲,۷۰۰ دلار اعطا کند. این پول از بنیاد راکفلر تأمین شد، به مبلغ ۴,۰۰۰ دلار در سال برای سه سال، که به صورت بورسیه‌های ادبی توزیع می‌شد. این ممکن است تصادفی بوده باشد، اما عجیب است که با وجود درخواست‌های مکرر برای کمک مالی، بنیاد راکفلر در طول ده سال گذشته همه درخواست‌های قبلی سردبیران مجله را رد کرده بود.
در اوایل سال ۱۹۵۸، ویلیام فیلیپس به پاریس سفر کرد، جایی که با مایکل جوسلسون ملاقات کرد تا درباره «آینده پارتیزان ریویو» گفت‌وگو کند. در
۲۸ مارس ۱۹۵۸، فیلیپس نامه‌ای به جوسلسون نوشت تا از او جویا شود که «آیا برخی از چیزهایی که درباره آن‌ها صحبت کردیم، قابل انجام هستند یا خیر.»
در عرض چند ماه، کمیته آمریکایی آزادی فرهنگی- که از زمان تعلیق تحقیرآمیز و غیررسمی آن در ژانویه ۱۹۵۷ نیمه‌جان بود- تنها به منظور ایفای نقش به عنوان ناشر رسمی پارتیزان ریویو احیا شد، ترتیبی که تا ده سال بعد از آن هم پابرجا ماند.
سیدنی هوک در این مورد به جوسلسون گفت «هیچ تمایل واقعی برای ادامه کمیته آمریکایی وجود ندارد، مگر برای تطبیق با پارتیزان ریویو... فیلیپس به هر دری می‌زند تا برای پارتیزان ریویو کمک بگیرد.»
خود جوسلسون بعدها به یاد آورد: «کمیته کاملاً ناپدید می‌شد اگر در آخرین لحظه تصمیم نمی‌گرفت که به سردبیران پارتیزان ریویو اجازه دهد از وضعیت معافیت مالیاتی آن استفاده کنند و از آن زمان تنها «فعالیت» کمیته این بود که به عنوان اسپانسر پارتیزان ریویو ظاهر شود.» طبق این روایت، کمیته آمریکایی به پارتیزان ریویو کمک مالی نمی‌کرد، بلکه یک راه فرار مالیاتی برای آن فراهم می‌کرد.
اما به گفته دانیل بل، «برای چندین سال، پارتیزان ریویو حمایت‌های مالی مختلفی از کنگره آزادی فرهنگی دریافت کرد، به شکل اشتراک‌هایی که برای افراد خارج از کشور خریداری می‌شد و مجله را به صورت رایگان دریافت می‌کردند. تا جایی که من می‌دانم، این بودجه‌ریزی نیز مخفی نگه داشته شد.»
سرنوشت پارتیزان ریویو اکنون به کنگره گره خورده بود، که از سال ۱۹۶۰ فروش مجله را به میزان ۳,۰۰۰ نسخه در سال افزایش داد که توسط کنگره در خارج از ایالات‌متحده توزیع می‌شد. در همان زمان، کنگره کمک مشابهی به دیگر مجلات فرهنگی سطح بالایی که مدت‌ها با آن همکاری داشتند، ارائه کرد: «کنیون ریویو» (۱,۵۰۰ نسخه)، «هادسون ریویو» (۱,۵۰۰ نسخه)، «سیوانی ریویو» (۱,۰۰۰ نسخه)، «پوئتری» (۷۵۰ نسخه)، «دایدالوس» (۵۰۰ نسخه) و «ژورنال آو د هیستوری آو آیده‌از» (۵۰۰ نسخه).
خرید این نسخه‌ها سالانه ۲۰,۰۰۰ دلار هزینه داشت. این برنامه ابتدا برای یک دوره سه‌ساله طراحی شده بود، و تعهد کلی کنگره به این مجلات به ۶۰,۰۰۰ دلار به علاوه ۵,۰۰۰ دلار برای هزینه‌های اداری رسید. فردریک واربرگ برای توزیع پارتیزان ریویو در انگلستان قرارداد بست. همچنین به او پیشنهاد شد که اولین حق رد یا پذیرش را برای یک مجموعه مقالات پارتیزان ریویو با عنوان «ادبیات و مدرنیته» (ویرایش شده توسط فیلیپس و فیلیپ رهو) داشته باشد، که تقریباً تمام مشارکت‌کنندگان آن در یک مقطع با کنگره آزادی فرهنگی مرتبط بودند (از جمله کاستلر، چیارومونته، مری مک‌کارتی و آلفرد کازین).