بزرگترین رقیب ایران در بازی‌های آسیایی!(نکته ورزشی)
چند روزی است که کاروان ورزش ایران در گروه‌های مختلف برای شرکت در هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی راهی کشور اندونزی می‌شود حدود ۳۷۸ ورزشکار دختر و پسر ایرانی در ۴۲ رشته در کاروان ورزشی ایران حضور دارند که با حریفان هم قاره‌ای خود به رقابت خواهند پرداخت.
سرویس ورزشی-
از عمر بازی‌های آسیایی حدود۷۰ سال می‌گذرد. اولین دوره این بازی‌ها در سال۱۹۵۱ برگزار شد که این به دنبال تلاش‌های چند ساله‌ای بود که از سوی چند کشور آسیایی وعمدتا شرق این قاره انجام شده بود عاقبت اولین دوره آن در کشور هند برگزار شد که از سوی نخست‌وزیر فقید این کشور یعنی جواهر لعل نهرو به نامی که امروز می شناسیم یعنی«بازی‌های آسیایی» نامگذاری شد.
این بازی‌ها که بعضی آن را اصطلاحاً المپیک آسیایی می‌خوانند که البته اصطلاح درستی نیست اما در واقع شبه المپیکی است که در آن تمامیت ورزش قاره کهن به صحنه می‌آید و در مقایسه با یکدیگر عیار هر یک مشخص خواهد شد ضمن اینکه مجال و میدان مناسبی است برای اینکه هر کشوری وضعیت فعلی ورزش خود را با وضعیت چهارسال گذشته مقایسه کند و محاسبه نماید آیا طی این مدت پیشرفت داشته، درجا زده یا پسرفت!
بدیهی است این کاری است کارشناسانه که فقط با معیار«کمیت» و مثلا مقایسه تعداد مدال‌ها به نتایج دقیق نمی‌انجامد و ملاک‌ها و معیارهای دیگر را هم باید لحاظ کرد و در بررسی‌ها باید در نظر داشت. امیدواریم ورزش ایران در این میدان خوش بدرخشد و در ارزیابی‌های دقیق و کارشناسانه - و نه خودفریبانه- مشخص شود که حرکت ورزش ایران در مجموع رو به جلو بوده و نسبت به بازی‌های دوره قبل که در کشور کره جنوبی برگزار شده از رشد کمی و کیفی برخوردار بوده است.
با نگاهی به سابقه و بر اساس گزارش‌های رسمی کاروان اعزامی ورزش ایران به جاکارتا پرتعدادترین کاروانی است که طی چهارده دوره حضور ورزش ایران در این بازی‌ها به مسابقات اعزام می‌شود. امیدواریم با توجه به وضعیت اقتصادی و ارزی کشور مسئولان امر در اعزام تک تک نفرات از ورزشکار گرفته تا غیر ورزشکار دقت و وسواس لازم را صورت داده باشند و خدای ناکرده از جیب مردم و کیسه بیت‌المال خاصه خرجی صورت نگرفته باشد وکسی و مسئولی از خجالت دوست و آشنا و در و همسایه‌ای درنیامده باشد!!
این تذکر که از سر انجام وظیفه مطرح می‌شود از آنجاست که متاسفانه در ورزش ما از دیرباز تا امروز موضوع چربش رابطه بر ضابطه و خرج بی‌حساب کردن از جیب مردم از سر رودر بایستی و راضی کردن دوستان و حتی گاه به عنوان «حق‌السکوت»! پدیده کم و بیش ملموسی بوده که جزو آفات ورزش ایران به حساب می‌آید چون علاوه بر ضرر و زیان مالی که به ورزش می‌زند جانشین اصول مهم و موثری چون شایسته‌سالاری و تخصص‌گرایی می‌شود و... که این خود بحثی مفصل است و پرداختن به آن به مجالی جداگانه احتیاج دارد.
باری، هر چند به طور کلی قاره آسیا علی‌رغم پهناوری و وسعت از نظر ورزش نسبت به قاره‌های دیگر به ویژه اروپا و آمریکا ضعیف‌تر و عقب است اما در این قاره سه کشور چین و ژاپن و کره جنوبی حضور دارند که از تمام کشورهای آسیایی جلوترند و جزو کشورهای صاحب ورزش در دنیا به حساب می‌آیند و در جدول مدالی المپیک‌ها همواره جزو صدرنشینان هستند.
حضور این کشورها در بازی‌های آسیایی علاوه بر اینکه بر کیفیت وسطح فنی رقابت‌ها می‌افزاید و بسیاری از رشته‌ها را قابل توجه جلوه می‌دهد، حالت دوگانه‌ای هم از حیث رقابت بر کلیت بازی‌ها حاکم می‌کند. به این معنی که در این بازی‌ها سه کشور چین و ژاپن و کره جنوبی بر سر سه رده اول جدول مدال‌ها رقابت می‌کنند و سایر کشورها که با سه کشور نامبرده به ویژه با چین فاصله‌ای بعید دارند بر سر مقام چهارم به بعد و پایین‌تر رقابت دارند.
ورزش ما هرچند متاسفانه جزو قدرت‌های درجه اول آسیا به حساب نمی‌آید اما خوشبختانه جزو مدعیان درجه اول کسب مقام چهارمی هست و با کشورهایی نظیر قزاقستان در این باره مصافی نفس‌گیر و شانه به شانه دارد در واقع مقام ایده‌آل ورزش ما از حیث کمی و مدالی در این بازی‌ها مقام چهارمی است و با توجه به واقعیت‌ها حالا حالا به بیشتر از آن نباید اندیشید.
مکان و رده‌ای که تاکنون چهار دوره نصیب ورزش ما شده است که فقط یک دوره آن مربوط به زمانی است که کشورهای استقلال یافته شوروی مثل همین قزاقستان در این بازی‌ها شرکت داشته است(گوانگجو-۲۰۱۰).
امیدواریم کاروان ورزش ایران در بازی‌های آسیایی در بهترین مقام و مکان قابل دسترسی قرار بگیرد و رضایت مردم عزیز و ورزشدوست کشورمان را جلب کند اما به عنوان نکته پایانی لازم می‌دانیم بر این نکته تاکید ورزیم که بزرگترین رقیب کشورهایی مثل ما خودمان هستیم. به این معنی که ما ضمن اینکه باید تلاش کنیم نسبت به حریفان برتر باشیم باید بکوشیم و در جاکارتا به شکل عینی و عملی و با ارزیابی دقیق و کارشناسانه- ولو با تعداد مدال‌های کمتر- نشان دهیم که جلوتر رفته‌ایم و نسبت به چهار سال پیش پیشرفت داشته‌ایم.
از عمر بازی‌های آسیایی حدود۷۰ سال می‌گذرد. اولین دوره این بازی‌ها در سال۱۹۵۱ برگزار شد که این به دنبال تلاش‌های چند ساله‌ای بود که از سوی چند کشور آسیایی وعمدتا شرق این قاره انجام شده بود عاقبت اولین دوره آن در کشور هند برگزار شد که از سوی نخست‌وزیر فقید این کشور یعنی جواهر لعل نهرو به نامی که امروز می شناسیم یعنی«بازی‌های آسیایی» نامگذاری شد.
این بازی‌ها که بعضی آن را اصطلاحاً المپیک آسیایی می‌خوانند که البته اصطلاح درستی نیست اما در واقع شبه المپیکی است که در آن تمامیت ورزش قاره کهن به صحنه می‌آید و در مقایسه با یکدیگر عیار هر یک مشخص خواهد شد ضمن اینکه مجال و میدان مناسبی است برای اینکه هر کشوری وضعیت فعلی ورزش خود را با وضعیت چهارسال گذشته مقایسه کند و محاسبه نماید آیا طی این مدت پیشرفت داشته، درجا زده یا پسرفت!
بدیهی است این کاری است کارشناسانه که فقط با معیار«کمیت» و مثلا مقایسه تعداد مدال‌ها به نتایج دقیق نمی‌انجامد و ملاک‌ها و معیارهای دیگر را هم باید لحاظ کرد و در بررسی‌ها باید در نظر داشت. امیدواریم ورزش ایران در این میدان خوش بدرخشد و در ارزیابی‌های دقیق و کارشناسانه - و نه خودفریبانه- مشخص شود که حرکت ورزش ایران در مجموع رو به جلو بوده و نسبت به بازی‌های دوره قبل که در کشور کره جنوبی برگزار شده از رشد کمی و کیفی برخوردار بوده است.
با نگاهی به سابقه و بر اساس گزارش‌های رسمی کاروان اعزامی ورزش ایران به جاکارتا پرتعدادترین کاروانی است که طی چهارده دوره حضور ورزش ایران در این بازی‌ها به مسابقات اعزام می‌شود. امیدواریم با توجه به وضعیت اقتصادی و ارزی کشور مسئولان امر در اعزام تک تک نفرات از ورزشکار گرفته تا غیر ورزشکار دقت و وسواس لازم را صورت داده باشند و خدای ناکرده از جیب مردم و کیسه بیت‌المال خاصه خرجی صورت نگرفته باشد وکسی و مسئولی از خجالت دوست و آشنا و در و همسایه‌ای درنیامده باشد!!
این تذکر که از سر انجام وظیفه مطرح می‌شود از آنجاست که متاسفانه در ورزش ما از دیرباز تا امروز موضوع چربش رابطه بر ضابطه و خرج بی‌حساب کردن از جیب مردم از سر رودر بایستی و راضی کردن دوستان و حتی گاه به عنوان «حق‌السکوت»! پدیده کم و بیش ملموسی بوده که جزو آفات ورزش ایران به حساب می‌آید چون علاوه بر ضرر و زیان مالی که به ورزش می‌زند جانشین اصول مهم و موثری چون شایسته‌سالاری و تخصص‌گرایی می‌شود و... که این خود بحثی مفصل است و پرداختن به آن به مجالی جداگانه احتیاج دارد.
باری، هر چند به طور کلی قاره آسیا علی‌رغم پهناوری و وسعت از نظر ورزش نسبت به قاره‌های دیگر به ویژه اروپا و آمریکا ضعیف‌تر و عقب است اما در این قاره سه کشور چین و ژاپن و کره جنوبی حضور دارند که از تمام کشورهای آسیایی جلوترند و جزو کشورهای صاحب ورزش در دنیا به حساب می‌آیند و در جدول مدالی المپیک‌ها همواره جزو صدرنشینان هستند.
حضور این کشورها در بازی‌های آسیایی علاوه بر اینکه بر کیفیت وسطح فنی رقابت‌ها می‌افزاید و بسیاری از رشته‌ها را قابل توجه جلوه می‌دهد، حالت دوگانه‌ای هم از حیث رقابت بر کلیت بازی‌ها حاکم می‌کند. به این معنی که در این بازی‌ها سه کشور چین و ژاپن و کره جنوبی بر سر سه رده اول جدول مدال‌ها رقابت می‌کنند و سایر کشورها که با سه کشور نامبرده به ویژه با چین فاصله‌ای بعید دارند بر سر مقام چهارم به بعد و پایین‌تر رقابت دارند.
ورزش ما هرچند متاسفانه جزو قدرت‌های درجه اول آسیا به حساب نمی‌آید اما خوشبختانه جزو مدعیان درجه اول کسب مقام چهارمی هست و با کشورهایی نظیر قزاقستان در این باره مصافی نفس‌گیر و شانه به شانه دارد در واقع مقام ایده‌آل ورزش ما از حیث کمی و مدالی در این بازی‌ها مقام چهارمی است و با توجه به واقعیت‌ها حالا حالا به بیشتر از آن نباید اندیشید.
مکان و رده‌ای که تاکنون چهار دوره نصیب ورزش ما شده است که فقط یک دوره آن مربوط به زمانی است که کشورهای استقلال یافته شوروی مثل همین قزاقستان در این بازی‌ها شرکت داشته است(گوانگجو-۲۰۱۰).
امیدواریم کاروان ورزش ایران در بازی‌های آسیایی در بهترین مقام و مکان قابل دسترسی قرار بگیرد و رضایت مردم عزیز و ورزشدوست کشورمان را جلب کند اما به عنوان نکته پایانی لازم می‌دانیم بر این نکته تاکید ورزیم که بزرگترین رقیب کشورهایی مثل ما خودمان هستیم. به این معنی که ما ضمن اینکه باید تلاش کنیم نسبت به حریفان برتر باشیم باید بکوشیم و در جاکارتا به شکل عینی و عملی و با ارزیابی دقیق و کارشناسانه- ولو با تعداد مدال‌های کمتر- نشان دهیم که جلوتر رفته‌ایم و نسبت به چهار سال پیش پیشرفت داشته‌ایم.