انسان؛ موجود همیشه زنده
مرگ به معنای نیستی و فوت نیست، بلکه به معنای وفات است. وفات از ریشه(و- ف - ی) به معنای چیزی را به تمام و کمال گرفتن است. وقتی ما به قولی که دادیم عمل می کنیم، می گوییم : وفا کردیم؛ زیرا مطابق قول عمل کرده و همه آن را به تمام و کمال گرفتیم و انجام دادیم.
از نظر آموزه های قرآنی، موت و حیات دوآفریده از آفریده های الهی هستند: خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ؛ خدایی که مرک و زندگی را آفرید.(ملک، آیه 2)
پس مرگ ،امری وجودی و ازمخلوقات الهی است. کاری که مرگ انجام می دهد، انتقال است؛ یعنی روح آدمی را از جایی به جایی دیگر انتقال می دهد و موجب هجرت آدمی از جایی به جایی دیگر و حالتی به حالت دیگر می شود. از این رو امیرمومنان علی(ع) می فرماید: إنّما تنتقلون مِن دارٍ إلي دارٍ ؛ به راستی که شما از خانه ای به خانه ای دیگر منتقل می شوید»( بحار الانوار، ج 37، ص146)
مرگ همان نقاله و انتقال دهنده است. انسان وقتی می میرد از مکانی به مکانی دیگر می رود و همچنان زنده است؛ ولی نوعی از زندگی خاص عوالم دیگر را دارد؛ پس تعبیر به احیاء مردگان و زنده کردن آنان یک تعبیر تسامحی است و خداوند با توجه به فقدان آن مرده در این دنیا از آن به احیاء یاد می کند؛ وگرنه این شخص همواره زنده و دارای حیات خاص خودش است. پس انسان همواره زنده و در حال حرکت به سوی خدا و لقاء الله است(انشقاق، آیه 6) و هرگز توقفی نیست و این گونه نیست که زمانی بیاید که در آن زمان انسان نابود می شود و سپس دوباره جان می گیرد و به حرکت خویش ادامه می دهد، بلکه همواره این حرکت وجود دارد تا به مقصد برسد و قرار یابد. پس مرگ هرگز به معنای قرار گرفتن عدم، بین متحرّك و مقصد نیست؛ یعنی اينطور نيست که این قافلهای كه به طرف لقاءالله حركت میكند در گودال عدم و نیستی فرو برود و بعد سر از هستی در بیاورد.
از نظر آموزه های قرآنی، موت و حیات دوآفریده از آفریده های الهی هستند: خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ؛ خدایی که مرک و زندگی را آفرید.(ملک، آیه 2)
پس مرگ ،امری وجودی و ازمخلوقات الهی است. کاری که مرگ انجام می دهد، انتقال است؛ یعنی روح آدمی را از جایی به جایی دیگر انتقال می دهد و موجب هجرت آدمی از جایی به جایی دیگر و حالتی به حالت دیگر می شود. از این رو امیرمومنان علی(ع) می فرماید: إنّما تنتقلون مِن دارٍ إلي دارٍ ؛ به راستی که شما از خانه ای به خانه ای دیگر منتقل می شوید»( بحار الانوار، ج 37، ص146)
مرگ همان نقاله و انتقال دهنده است. انسان وقتی می میرد از مکانی به مکانی دیگر می رود و همچنان زنده است؛ ولی نوعی از زندگی خاص عوالم دیگر را دارد؛ پس تعبیر به احیاء مردگان و زنده کردن آنان یک تعبیر تسامحی است و خداوند با توجه به فقدان آن مرده در این دنیا از آن به احیاء یاد می کند؛ وگرنه این شخص همواره زنده و دارای حیات خاص خودش است. پس انسان همواره زنده و در حال حرکت به سوی خدا و لقاء الله است(انشقاق، آیه 6) و هرگز توقفی نیست و این گونه نیست که زمانی بیاید که در آن زمان انسان نابود می شود و سپس دوباره جان می گیرد و به حرکت خویش ادامه می دهد، بلکه همواره این حرکت وجود دارد تا به مقصد برسد و قرار یابد. پس مرگ هرگز به معنای قرار گرفتن عدم، بین متحرّك و مقصد نیست؛ یعنی اينطور نيست که این قافلهای كه به طرف لقاءالله حركت میكند در گودال عدم و نیستی فرو برود و بعد سر از هستی در بیاورد.