در سوگ استاد علم و عمل

بزرگان دین سه وظیفه برای عالمان تعریف کرده‌اند. یکی وظیفه شخصی و دو وظیفه اجتماعی، وظیفه شخصی هر عالم در هر حوزه دانشی این است که به علم خود عمل کند. یکی از دو وظیفه اجتماعی هر عالمی مربوط به عصر خودش بوده و دیگری مربوط به نسل آینده است. آنچه مربوط به عصر خودش می‌باشد نشر علم است و آنچه مربوط به نسل آینده است، پرورش شاگردان کامل و تدوین کتاب‌ها و مقاله‌های دقیق علمی است. استاد فقید جناب آقای دکتر سیدمحمد میرمحمدی وظایف خود را به عنوان عالم مدیریت، بسیار خوب به انجام رسانده است.
استاد فرهیخته‌ای که در سطوح عالی مدیریتی در کشور انجام وظیفه نموده و خدمات زیادی را به میهن اسلامی ایران ارائه کرده است. ایشان انسانی آزادمنش و دارای استقلال فکری، هوش سرشار و سیاستمدار بود و در عین حال رفتار سیاسی نداشت و با همه همکاران و دوستان خود صادق بود و روابط گرم و صمیمی برقرار می‌کرد.
استاد فقید دکتر سیدمحمد میرمحمدی هر مسئولیتی که برعهده می‌گرفت همواره با دقت و تمرکز کامل انجام می‌داد و هیچ کاری را به تعویق نمی‌انداخت. وجود ایشان در هر محفل علمی و اجرایی بسیار ذی‌قیمت بود. ایده‌پردازی و مشارکت ایشان در حل مسائل کلان جامعه با دید سیستمی و گسترده‌نگری که داشت زبانزد همه کسانی است که افتخار و آشنایی و همکاری با ایشان داشتند.
همکاری ایشان در کرسی‌های نظریه‌پردازی، نقد و مناظره در رشته مدیریت حاکی از علاقه ایشان به توسعه دانش بومی مدیریت بوده و همچنین تلاش ایشان در حوزه دانش مدیریت اسلامی درخور تحسین فراوان است.
دکتر میرمحمدی مصداق بارز و برجسته تعهد بود، از منظر مدیریتی تعریف عملیاتی تعهد، پیگیری است و آن مرحوم برای تحقق اهداف نظام به‌شدت پیگیر بود و در این زمینه به هیچ وجه کوتاهی، تعامله یا مسامحه‌ای نداشت.
سبک ویژه دکتر میرمحمدی در ارتباط بسیار جالب بود، ایشان ذخیره ذهنی بسیار غنی از تمثیل‌ها و استعاره‌ها داشت و استعداد شگرفی در تولید این استعاره‌ها داشت و با زبان تمثیل مطلب موردنظر خود را به درستی منتقل می‌کرد.
درباره آثار علمی و شاگردپروری ایشان باید به صورت جداگانه و مبسوط پرداخته شود. ناگفته نماند انسانیت انسان دارای دو جهت مهم و حساس می‌باشد؛ یکی اندیشه درست و دیگری ایفای صحیح نقش که در هر دو ساحت استاد فقید دکتر سیدمحمد میرمحمدی کامل بود. روحش شاد باشد. برای استاد صدیق و همکار شفیق خود از درگاه خداوند منان علو درجات می‌طلبیم.
دکتر علی رضائیان