این نمایش به کارگردانی محمد رحمانیان در پرده‌های دوم و چهارم به بهانه معرفی کارخانه پپسی به عنوان یکی از تفرجگاه‌های قدیمی تهران،  مدعی آتش زدن سینماها در قبل از انقلاب توسط افراد مذهبی است تا چهره‌ای‌ خشن و غیرمنطقی از این‌ افراد، ترسیم کند. این نمایش حتی در پرده چهارم هم به نوعی به تطهیر غلامحسین ساعدی از نویسندگان حامی منافقین پرداخته است. یکی دیگر از اتفاقات این نمایش، بازخوانی ترانه‌ متعلق به «مرضیه» خواننده حامی منافقین است. ترانه‌ای که به عنوان یکی از میان پرده‌های نمایش اجرا می‌شود و اساسا مشخص نیست که در میان انبوهی از ترانه‌های قدیمی و نوستالژیک چرا رحمانیان باید درست بر ترانه‌ای از «مرضیه» که سال‌ها همکار سازمان منافقین بوده، دست بگذارد؟! رحمانیان در کارهای گذشته خود نیز تصاویری خشن و غیرمنطقی از مردم انقلابی سال 57 ترسیم کرده بود که نشان‌دهنده یک خط فکری و عملی ثابت در کارهای اوست. او پیش‌تر نمایشنامه‌ای موهن در توصیف حماسه کربلا نوشته بود که توسط وزارت ارشاد توقیف شد.