احساس حقارت و شرمندگی مقابل شهدا(حدیث دشت عشق)

رزمنده جاویدالاثر شهید رضا گودینی، برادر شهید غلامحسین گودینی، ۲۴ بهمن سال ۱۳۴۱ در منطقه گودین شهرستان کنگاور چشم به جهان گشود. او در سال ۱۳۶۱ ازدواج کرد و در جوانی به عضویت سپاه پاسداران درآمد. پس از حضور در جبهه، ۲۳ فروردین سال ۱۳۶۲ در فکه بر اثر اصابت ترکش شهید شد. پیکر پاکش در خاک جبهه ماند و تاکنون جاویدالاثر است. او هنگام شهادت ۲۱ سال سن داشت. شهید رضا گودینی در وصیت‌نامه‌اش نوشت: «ای خالق زمین و آسمان‌ها، سخن گفتن با تو مشکل است؛ چرا که تو همه چیزی و ما هیچ. کمال مطلق تویی و درمانده و گنهکار ما.‌ ای آن‌که اراده کردی تا این انقلاب شکوهمند اسلامی را به دست یک عده محدود و مستضعف در جهان پیاده کنی، این بنده گنهکار تو با اعمالی که حاکی از گناه و پشیمانی است، در این روزهای حساس به سوی تو آمده است. ای خدای بزرگ! اعمال گذشته‌ام به من اجازه نمی‌دهد با تو صحبت کنم؛ اما لطف تو، مهر و محبت تو و بخشش تو مرا بر این داشت تا از اعمالی که در گذشته انجام داده‌ام، رو به درگاهت بیاورم و توبه کنم. خودت فرمودی که توبه‌کاران را می‌پذیری. پس «اَسْتَغْفِرُ اللهَ رَبِّی وَ أَتُوبُ إِلَیْهِ».خدایا! خودت می‌دانی هر موقع که به یاد شهدا می‌افتم، سر شرمندگی را پایین می‌اندازم و احساس حقارت می‌کنم که آن‌ها چه کردند و ما چه کردیم.سفارش من به تمام دوستان و عزیزانم این است که پس از اسلام، پیام شهدا که امام را تنها نگذارید و از ولی‌فقیه اطاعت کنید را فراموش نکنید.»