خانه سینما؛ نشست‌های پرهیاهو کارکردی بی‌ثمر
محمد محمدی
باز هم نشستی دیگر در خانه سینما. این‌بار با عنوان «ارائه‌یافته‌های پژوهشی» و با همان ترکیب آشنا: چند سخنران، چند کلی‌گویی درباره «اهمیت سینما» و «نقش آن در انسجام ملی» و در پایان هم عکس یادگاری. اما پرسش اصلی همچنان بی‌پاسخ مانده است: خانه سینما قرار است کی به‌جای این جلسات بی‌اثر، به وظیفه واقعی خود یعنی رسیدگی به مسائل صنفی سینماگران عمل کند؟
خانه سینما سال‌هاست بیشتر به یک سالن همایش شباهت دارد تا نهادی صنفی. نشست پشت نشست، همایش پشت همایش، جشن و دورهمی پشت جشن و دورهمی، اما خروجی این جلسات برای اهالی سینما چیست؟ نه بیمه پایدار حل شده، نه امنیت شغلی بازیگران و عوامل پشت‌صحنه تضمین شده و نه معیشت سینماگران بهبود یافته است. در عوض، تیتر رسانه‌ها پر می‌شود از خبر برگزاری نشست‌هایی که فردای همان روز، به بایگانی سپرده می‌شوند.
اینکه سینما «ابزار انسجام ملی» است یا «رسانه‌ای قدرتمند» گزاره‌ای تازه نیست؛ بارها گفته شده و بارها شنیده‌ایم. آنچه سینماگران نیاز دارند، تکرار این مفاهیم نیست، بلکه اقدام عملی و جدی برای حل بحران‌های روزمره‌شان است. خانه سینما اگر قرار است «خانه اصناف» باشد، باید صدای صنف باشد، نه برگزارکننده جلساتی که بیشتر به ویترین فرهنگی شبیه‌اند تا سازوکاری برای تغییر واقعی. البته بسیار دیده شده که این اصناف به‌جای کار صنفی، کار سیاسی و انتشار بیانیه‌های رنگارنگ هم انجام می‌دهند.
سینمای ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند حمایت صنفی است؛ از قراردادهای شفاف تا بیمه درمانی و بازنشستگی، از دفاع حقوقی در برابر سوءاستفاده‌ها تا ایجاد امنیت شغلی. اینها همان وظایفی است که سال‌ها روی زمین مانده و نشست‌های بی‌ثمر نمی‌تواند جایگزین آنها شود.
سؤال جدی اینجاست: تا کی قرار است خانه سینما به‌جای پاسخگویی به مطالبات صنفی، پشت عناوین دهان‌پرکن نشست‌ها پنهان شود؟ و تا چه زمانی باید سینماگران هزینه بی‌عملی نهادی را بپردازند که نام «خانه» بر خود دارد اما بیشتر به یک سالن سخنرانی آن‌هم با صندلی‌های خالی محل برگزاری نشست، شباهت پیدا کرده است؟