قصیده‌ات دریافت شد!(حکایت اهل راز)
دکتر شیخ احمد وائلی، استاد سخن، مورخ بزرگ، شیعه‌شناس برجسته، مرثیه‌سرای خاندان اهل بیت(ع) و خطیب توانای عراق است. سخنرانی‌های او در طول افزون از نیم قرن به صورت مدرسه سیار در کشورهای خلیج‌فارس و سایر نقاط جهان دل‌ها را روشنی‌بخش بود. وی در طول سالیان متمادی فعالیت تبلیغی، به ترویج و تبلیغ رسالت حسینی و تبیین حادثه کربلا و خدمت به اهل‌بیت پرداخت و آوازه‌اش جهان عرب و بیشتر کشورهای جهان را درنوردید. شاید بتوان او را محمد‌تقی فلسفی عراق دانست.
این خطیب شهیر در سال 2003 (1382 ش) پس از سقوط صدام در اثر بیماری دارفانی را وداع گفت. شیخ احمد وائلی در اواخر سال 1418ه. ق(1376 ش) به بیماری سرطان در قسمت گردن و حنجره مبتلا شد (و او را از هرگونه سخنرانی باز داشت) لذا برای معالجه به لندن رفت. وقت معالجه نزدیک ماه محرّم‌الحرام بود. در چنین ایامی در حسینیه‌های شیعیان در کویت به سخنرانی می‌پرداخت. از این‌رو، موجی از احساسات به او دست داد و قصیده‌ای سرود و آن را به وسیله زائری امین به کربلا فرستاد تا در کنار ضریح سالار شهیدان خوانده شود. نخستین بیت آن قصیده چنین است:
عنق عشت فیه ستین عاماً
کنت عقداً یزینه ووساماً
در این شرایط یک نفر از مؤمنان از او درخواست کرد که قصیده‌ای هم درباره امام هشتم(ع) بسراید و از حضرتش بطلبد که از درگاه الهی شفای او را بخواهد. او این پیشنهاد را پذیرفت و قصیده دومی نیز سرود که نخستین بیت آن چنین است:
سيدي يا أبا الجواد و يا بن
الحبر موسى و يا مناط الرجاء
و از امام می‌خواهد که مرض او را شفا دهد.
وی در این فکر بود که این مدیحه را توسّط زائری به ایران بفرستد تا در کنار ضریح حضرت خوانده شود؛ ولی روز بعد از این تصمیم، یکی از زنان سادات که از منسوبین وی بود از ایران با او تماس می‌گیرد تا پیام امام رضا(ع) را به شیخ وائلی برساند. آن خانم علویه می‌گوید که امام رضا به خواب من آمد و فرمود: به شیخ احمد بگو که قصیده‌ات دریافت شد و حاجتت برآورده گردید. این پیام آنچنان دگرگونیِ عجیب در خطیب شهیر ایجاد کرد که پس از مراجعه به پزشک، به او بشارت داده شد که شما از این بیماری بهبودی یافته اید، می‌توانید به هر کجا بخواهید سفر کنید. از این جهت وی سفر خود را به کویت آغاز کرد و سخنرانی‌هایش را در دو ماه محرم و صفر از سر گرفت. (جریدة المبلّغ، شماره 147 مورخ 15 شوال 1419، صفحۀآخر)
منبع: نشریه کلام اسلامی، بهار 1378- شماره 29
به نقل از: پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه (با اندک تصرف)