نویسنده: فاطمه فرد
مجله رنگين كمان نو شماره 508 مورخ 2537/5/12 تحت عنوان « قانون اساسي « گفتگوي مدير نشريه را با شخصي پيرامون چگونگي تحريم جشن و چراغاني در روزهاي عيد مبعث و پانزدهم شعبان سال جاري، درج كه قسمت‌هايي از آن به شرح زير است:
گفتم: سال گذشته به سبب كمبود برق چراغاني نشد، امسال ديگر چرا؟ دوستم گفت: برعكس امسال دولت اعلام كرد برق فراوان است، اما اعلاميه‌اي بين مردم پخش كردند كه به سبب عزائي كه داريم جشن و چراغاني موقوف... عده‌اي هم تبعيت كردند...
گفتم: اين ديگر از آن حرف‌ها است، روز عيد مبعث يا عيد فطر براي تمام مسلمانان جهان عيد است،‌در اين روز از هفتصد ميليون مردم اگر سن متوسط پنجاه سال به حساب آيد به طور متوسط سي هزار نفر مي‌ميرند و حداقل اقوام و كسان خود را كه از صدهزار نفر متجاوز مي‌شود عزادار مي‌كنند. براي خاطر اين صد هزار نفر عزادار شنيده نشده است جشن مسلمان به عزا مبدل شود، در اين‌جا براي عزاي چه كسي چنين دستوري داده شده است؟
يكي از دوستان گفت:‌تو نبودي،‌شايد هم بودي در قم اغتشاش‌هائي شد، مردم را عليه دولت تحريك كردند، در شكستند، شيشه شكستند، آتش زدند، عده‌اي را مجروح كردند، يكي از شورشيان به خانه يكي از بزرگان دين پناه برده بود، رفتند او را بيرون بياورند مسلح بود، مامورين براي اين‌كه وظيفه خود را انجام دهند مقابله به مثل كردند. نعشي بر جا ماند،‌وسيله‌اي براي حمله به دولت پيدا شد، عزاداري براه افتاد...
گفتم: سياست بي‌پدر و مادر مذهب را يدك مي‌كشد، عمال سياست بيگانه بر اساس استعمار و استثمار نو و تازه از اين بازي‌ها فراوان دارد.
يكي از دوستان گفت:‌ مگر در مملكت قوانيني نيست كه از اين خرابكاري‌ها جلوگيري كند.
گفتم: چطور نيست در موقعي كه رضاشاه كبير زمام امور مملكت را در دست گرفت با اينكه قانون اساسي و متمم اساسي داشتيم، دستور داد برابر كشورهاي مترقي و پيشرفته درباره اين قبيل جرم‌ها قانوني وضع شود... هنوز هم آن قانون به قوه خود باقي است و بر مبناي آن به اين قبيل جرايم بايد رسيدگي شود...
يكي از دوستان حاضر گفت: با وجود چنين قانوني تكليف كساني كه بازي‌هاي اخير را راه انداختند و مصاحبه‌هائي كه بعضي‌ها در خارج و داخل كردند و مهملاتي كه بافتند و خلاف قانون اساسي و متمم آن رفتار كردند چه مي‌شود؟
ديگري گفت:‌اين سؤالي است كه بايد از دولت كرد... مجري قوانين در مملكت دولت است... بايد ديد چرا دولت مماشات كرده است؟ و چرا مماشات مي‌كند؟
گفتم: حساب از اين حرف‌ها بالاتر است. هر وقت اجانب خواسته‌اند با ما در افتند، بي‌سروصدا به شايعه‌سازي و شايعه‌پردازي و انتشار آن‌ها پرداخته‌اند...
چند سال قبل كه از كتاب كافي مطالب مربوط به روز پانزدهم شعبان را انتشار دادم،‌يكي از آيت‌الله‌هاي بزرگوار كه بسيار دانا و فهميده است، سرافرازم فرمود و گفت: اين مطالب را براي چه نقل كرديد؟
گفتم: مگر آن نوشته پايه و مايه معتقدات شيعيان نيست؟
گفت: مردم عادي كه به اين قبيل مطالب دسترسي ندارند، حرف‌هايي شنيده‌اند و باور دارند و متعصب هم هستند. عده‌اي هم از اين راه زندگي مي‌كنند. تصور هم اين است كه خداوند بزرگ چنين خواسته است، هرچه او خواسته است انجام شده و انجام مي‌شود، به اين جهت چه لزومي دارد شما در مجله خود اين مطالب را بنويسيد.