دوازدهم تیرماه 1367 یادآور حادثه‌ای تلخ و لکه ننگی بر پیشانی کشوری است که خود را مدافع حقوق بشر می‌داند. در چنین روزی هواپیمای مسافری ایران که از بندرعباس عازم دبی بود با 298 مسافر و خدمه بر فراز آب‌های خلیج فارس مورد اصابت موشک هدایت‌شونده از ناو «یواس‌اس وینسنس» متعلق به نیروی دریایی آمریکا قرار گرفت و سقوط کرد و تمامی سرنشینان آن به شهادت رسیدند.
در میان سرنشینان هواپیما 66 کودک زیر 13 سال، 53 زن و 46 تبعه کشورهای خارجی وجود داشت که همگی کشته شدند.
حمله به هواپیمای مسافربری ایران جنایتی است که هرگز از صفحات تاریخ محو نخواهد شد و از یاد انسان‌ها نخواهد رفت.
جنایتی که با گذشت سال‌ها پیگیری ایران و شکایت در دادگاه‌های بین‌المللی، مقامات آمریکایی هنوز پاسخی در این مورد نداده‌اند و برای توجیه جنایت نابخشودنی خود دلایل ضد و نقیضی عنوان کرده‌اند.
آمریکایی‌ها در حالی این اقدام خصمانه را یک اشتباه اعلام کردند که کشتی جنگی وینسنس از پیشرفته‌ترین سیستم راداری برخوردار بود و احتمال اشتباه بودن آن اصلا وجود نداشت.
این جنایت ضد حقوق بشری در کنار دیگر جنایات ایالات متحده ثبت شد و بار دیگر نشان داد که حقوق بشر صرفا ابزاری در دست مقامات آمریکایی برای رسیدن به اهدافشان است.
آمریکا که همیشه داعیه حمایت از حقوق بشر را دارد خود یکی از اصلی‌ترین ناقضان حقوق بشر است و به عناوین مختلف حقوق انسان‌ها را تضییع می‌کند اما به اقدامات خود رنگ و لعاب انسان‌دوستانه و مدافع حقوق بشری می‌دهد.
آمریکا به بهانه‌های مختلف به کشورها لشکرکشی می‌کند، مداخله نظامی می‌کند، به قتل عام گسترده بی‌گناهان دست می‌زند و خود را حامی حقوق بشر اعلام می‌کند. از جمله موارد نقض حقوق بشر در این کشور می‌توان به این موارد اشاره کرد:
آمریکا پنج درصد جمعیت جهان را داراست و در عین حال 35 درصد از زندانیان جهان را در خود جا داده است.
در این کشور از هر 111 نفر یک تن در پشت میله‌های زندان است. زندان «بگرام» در افغانستان و زندان «ابوغریب» در عراق نمونه‌هایی از مصادیق نقض حقوق بشر توسط دولت آمریکا است.
رسانه‌های جهان فیلم‌هایی از زندان مخفی آمریکا به نام «سایت سیاه» منتشر کرده‌اند که یادآور تصاویر گوانتانامو و ابوغریب است.
این زندان که در لهستان قرار دارد رسوایی جدیدی برای کاخ سفید است، به کارگیری روش‌های قرون وسطایی شکنجه و آزار و اذیت زندانیان در گوانتانامو و زندان‌های دیگر آمریکا در حالی صورت می‌گیرد که بر اساس ماده پنج اعلامیه حقوق بشر هیچ کس نباید مورد شکنجه یا بی‌رحمی و آزار قرار بگیرد.
دخالت در حریم خصوصی افراد، جاسوسی، شنود مکالمات تلفنی و نقض حریم شخصی افراد از دیگر مواردی است که دست آمریکا را در نقض  حقوق بشر رو می‌کند و نشان می‌دهد که نهادهای امنیتی آمریکا بدون هیچ محدودیتی به حریم خصوصی افراد تجاوز می‌کنند و حقوق انسان‌ها را نقض می‌کنند.
جالب اینجاست که این اقدامات خودسرانه و بدون حکم دادگاه انجام می‌شود و عنوان فریبنده دفاع از منافع ملی روی آن گذاشته می‌شود.
نقض حقوق اقلیت‌ها، نقض حقوق مهاجران و گسترش تبعیض نژادی از دیگر مصادیق نقض حقوق بشر در کشوری است که خود را حامی حقوق بشر و مهد آزادی و دموکراسی می‌داند.
نقض حریم خصوصی مسلمانان در آمریکا و جاسوسی مستمر از آنها نمونه بارز نقض حقوق اقلیت مسلمانان در این کشور است.
نقض حقوق بومیان که جمعیتی بالغ بر 3 میلیون و 511 هزار نفر دارند از دیگر موارد نقض حقوق اقلیت‌ها است.
بنابر آمار رسمی 31 تا 34 درصد مردم بومی آمریکا زیر خط فقر هستند در حالی که این میزان در بین دیگر آمریکایی‌ها بین 1 تا 12 درصد تخمین زده شده است.
همچنین در آمریکا حدود 35 میلیون مهاجر زندگی می‌کنند که از کمترین امکانات و خدمات بهره‌مندند و با آنها رفتارهای غیرانسانی می‌شود.
اما یکی از مهم‌ترین موارد نقض حقوق بشر در آمریکا شامل سیاهپوستان است که حدود 12درصد جمعیت آمریکا را تشکیل می‌دهند.
نحوه رفتار پلیس و ماموران امنیتی با آنها، بازجویی و محاکمه سیاهپوستان از مواردی است که نارضایتی و خشم سیاهپوستان را سبب شده است و همین مسئله موجب درگیری و تنش میان آنان و نیروهای دولتی شده است.
سوءظن‌های بی‌دلیل، بازداشت‌های بی‌رویه و قتل عمدی سیاهپوستان از مواردی است که موجب نارضایتی و تظاهرات گسترده در شهرهای مختلف آمریکا شده است.
نقض حقوق سیاهپوستان، مهاجران، اقلیت‌ها، زنان و کودکان در شرایطی صورت می‌گیرد که آمریکا جزو اولین امضاکنندگان کنوانسیون‌های حقوق بشری است!

فریده شریفی