امام علی(ع) در نامه‌ای به فرماندار بصره عثمان ابن حنیف انصاری در سال 63 هجری که دعوت مهمانی سرمایه‌داری از مردم بصره را پذیرفت: «آیا به همین رضایت دهم که مرا امیرالمومنین(ع) خوانند و در تلخی‌های روزگار با مردم شریک نباشم و در سختی‌های زندگی، الگوی آنان نگردم؟ آفریده نشده‌ام که غذاهای لذیذ و پاکیزه مرا سرگرم سازد، چونان حیوان پرواری که تمام همت او علف، و یا چون حیوان رها شده که شغلش چریدن و پر کردن شکم بوده و از آینده خود بی‌خبر است.»
نهج‌البلاغه- نامه 45