(بدان ای عزیز سالک!) درپی «التذا ذات نفسانیه» و «مشتهیات نفس» حب به آنها پدید می‌آید،و این حب بر دل انسان غلبه پیدا می‌کند، در این حالت دل مقهور آنها شده و تحت سلطه آن لذائذ قرار خواهد گرفت. یعنی دل در نتیجه کثرت التذاذ از مادیات نسبت به این امور مادیه و طبیعیه، «خضوع تام» پیدا می‌کند و این خضوع تام نیز مسئله اطاعت اعضا و جوارح را در پی خواهد داشت.
مجموعه این روند همان عبودیتی است که در کلام علی (ع) آمده است، حضرت فرمود: «من احب الدینارو الدر هم فهو عبدالدنیا» کسی که پول دوست باشد، به جای «عبدالله» شدن، «عبدالدینار» می‌شود. با این تعبیر که فرمود:«تعبد وا للدنیا ای تعبد» یعنی چنین آدمهایی خیلی سنگین، بندگی دنیا را می‌کنند و نسبت به آن خضوع دارند.
حضرت درجای دیگر می‌فرماید: قد خرقت الشهوات عقله و اماتت الدنیا قلبه و و لهت علیها نفسها» کسی که شهوت عقلش را بدرد، و دنیا قلبش را بمیراند.
_____________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 104