سرویس ورزشی-
ورزش ایران برای قوی شدن و حرکت مستمر بر روی ریل پیشرفت و ارتقا، نیازمند تحول اساسی است. حال و روز فعلی این ورزش با همه نقاط قوت و ضعف و با همه زشتی و زیبایی‌هایش اصلا چیزی نیست که مطلوب علاقمندان و دوستداران ورزش باشد.
رشد و پیشرفت و بهتر شدن، چیزی است که در هیچ عرصه و حوزه‌ای از حیات فردی و اجتماعی بشر نقطه پایان و تمامی ندارد. حوزه ورزش نیز مستثنی از این قاعده نیست. این البته در شرایطی است که فرض کنیم ورزش در چارچوب یک برنامه منظم و دقیق و در مسیر صحیح و سالم دارد به سمت پیشرفت حرکت می‌کند. در این شرایط توقف و ایستایی و دل بستن به وضع موجود مساوی است با توقف و عقبگرد و پس پسکی جلو رفتن!
می دانیم که ورزش کشور ما همیشه و خاصه در دوره فعلی فاقد یک سیاستگذاری روشن و دقیق و برنامه‌ای حسابشده و علمی است و تا بوده سیاست حاکم بر آن بر محور« روزمرگی» با چاشنی« نتیجه گرایی»چرخیده است. بنابراین طبق آنچه بالاتر آمد تکلیف این ورزش مشخص است. اولا باید برای آن برنامه‌ریزی کرد و بعد مسیر حرکت آن را ریل گذاری نمود، ثانیا یکسره و خستگی ناپذیر در مسیر رشد و پیشرفت حرکت کرد و در همان حال، مرتب برنامه را اصلاح کرد‌، از معایب آن کاست و بر نقاط قوت آن افزود و... و آنی اجازه توقف یا کندی در حرکت روبه جلو به آن نداد.‌..
 این کاری است که دست‌اندرکاران ورزش، هر که می‌خواهند باشند به عنوان بزرگترین وظیفه باید درباره ورزش انجام دهند. این کاری است که از آغاز ورود ورزش مدرن به کشورمان( از ابتدای دهه دوم سده کنونی شمسی) تا همین امروز در ورزش ما انجام نشده است و در مقاطع مختلف مدیریتی هرکس در این باره مسئولیت داشته به خاطر سختی و پیچیدگی آن از زیربار مسئولیت فرار کرده و در عوض آسانترین راه یعنی همان که بالاتر و همیشه گفته ایم را به عنوان ساز وکار مدیریتی خود برگزیده است‌، یعنی: « روزمرگی با چاشنی نتیجه گرایی»!! با کسب دو برد و یک قهرمانی و سه مدال جهانی عمدتا در یکی دورشته مثل کشتی، و راه‌انداختن هو وجنجال و هیاهوی رسانه‌ای و... بر همه خرابکاری‌ها و ندانم کاری‌ها و عدم انجام صحیح مسئولیت‌های خود ماله کشیده‌اند. سیاست و روشی که تا امروز هم ادامه دارد. یعنی با گذشت بیش از چهل سال از انقلاب اسلامی.
با این همه البته برای اهل فن و اهالی فکور ورزش، اصل ماجرا تغییر نکرده است و این هیاهو و برد و باخت و این جام جهانی رفتن‌ها و...نتوانسته سر این جماعت را شیره بمالد و چنین به آنان بباوراند که « بله‌،ما هم ورزش داریم»! بنابراین مطالبه اصلی و واقعی ورزش کماکان سرجایش هست و تا حرکت به سوی برآورده شدن آن صورت نگیرد این انتقادات و گلایه‌های جدی هم بر نحوه مدیریت و گذران امور ورزش ادامه خواهد داشت.