مربیان وطنی (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
علاقمندان ورزش بارها از زبان کارشناسان و اهل فن شنیدهاند که ورزش ایران از سرمایههای لازم چه در بعد مادی و چه از جنبه انسانی برای پیشرفت و ارتقا سطح کیفی و فنی خود برخوردار است. خوانندگان محترم هم حتما شهادت میدهند که ما نیز به دفعات و به بهانههای مختلف به سهم خود بر این واقعیت و اصل غیرقابل انکار مهر تایید زده است و تاکید کرده که برای استفاده از این داشتههای گرانبها وبه ویژه استعداد سرشاری که ورزش ایران از حیث انسانی دارد بیش از هر چیز« هنر» و« عرضه مدیریتی» لازم است. اگر این جنم و عرضه مدیریتی درباره ورزش ما دست به کار شود بدون تردید میتوان بدون اینکه نیاز به این باشد که دستمان را به سوی«غیر» و « بیگانه» و « اجنبی» دراز کنیم با تکیه بر این داشتهها وآنچه «خود داریم» واستفاده صحیح و بهینه به بسیاری از هدفها و آرمانهایی که در ورزش داریم دست پیدا کنیم و البته بهاندازه ضرورت و رفع بعضی مشکلات یا تقویت بعضی مواضع از هنر و علم و تجربه «دیگران» هم استفادهنماییم.اما از آنجا که در اکثرقریب به اتفاق مقاطع و دورههای مدیریتی ورزش، از جمله زمان فعلی، کار دست کاردان نبوده است وعناصر غیر ورزشی و افرادی با تفکرات کاملا خطی و سیاسی سکان مدیریت ورزش را در دست داشتهاند این نظر کارشناسی مورد تایید همگان اصلا تحقق نیافته یا خیلی کم از وادی نظر به عرصه عمل گام نهاده است. متاسفانه حاکمیت این نوع مدیریت در ورزش که برای بهرهبرداریهای سیاسی وتبلیغ برای خط وربط خود به ورزش به عنوان ابزار و طعمه نگاه میکند باعث شده تا ورزش ما سخت گرفتار تفکر نتیجهگرایی و کمیت محوری شود. این مدیریت که با ورزش و تواناییها و داشتههای قابل توجه آن نا آشنااست و اصلا کاری به این حرفها ندارد وفکر و ذکرش انتخابات بعدی است و به همین دلیل سخت عجول و کم حوصله است برای نتیجه و مدال وصعود به جامجهانی و هیاهو و تبلیغ راهانداختن پیرامون آن و...اصلا حوصله و وقت این را ندارد که مثل همه کشورهای صاحب ورزش و دارای هویت و اصالت در ورزش به کار اصولی و برنامهریزی حسابشده روی بیاورد بلکه برای جبران نابلدی و ناکارآمدی مدیریتی خود و همچنین بر اثر القائاتمشتی مشاور نمای رند و فرصتطلب حاضر است برای وصول به نتیجه و مدال و... مثل بعضی کشورهای نوپا و تازه تاسیس که نظیرشان در
دوروبر وهمسایگیما فراوان است دست به هر کاری بزند. هر اصل و قاعدهای را نادیده بگیرد و زیر پا بگذارد، به فلان بازیکن و مربی باج دهد و باج خواهیها و بداخلاقیهای اورا نادیده بگیرد و.... بالاخره پول کلان و بیزبانمردم را خرج فلان مربی خارجی و دستیارانش نماید تا هر طوری شده مثلا فوتبال را به جام جهانی ببرد! بعد هم آن را در بوق و کرنا کرده و خرج تبلیغات و مبارزات انتخاباتی خود کند. این است که همه با حسرت و تاسف میبینیم که علیرغم همه داشتههای مادی و استعدادهای انسانی و خدادادی و... سرعت ورزش ما به سمت جلو بسیار کند و دور از انتظار است.
قهرمانی تیم ملی فوتبال ساحلی در مسابقات بین قارهای که هفته گذشته دل دوستداران ورزش را شاد کرد بهانهای شد تا بار دیگر این نکته را یادآور شویم که:
یکی از سرمایهها و داشتههایی که ورزش ما دارد و از سوی مدیریتهای ورزش در اکثر مقاطع از جمله دوره کنونی به دلایلی که بالاتر به اختصار به آن اشاره شد کمتر به آن توجه شده است « مربیان وطنی» است. ورزش ما اکثر قریب به اتفاق موفقیتهای بزرگی را که در طول فعالیت و سابقه خود به دست آورده است مرهون و مدیون مربیان وطنی بوده است. با این حال این مربیانکمتر از سوی مسئولان غیر ورزشی و سیاسی ورزش مورد توجه قرار گرفتهاند. همانطور که بالاتر اشاره شد القائات و تبلیغات و سمپاشیهای بیامان جریانات بیهویت و اجنبی پرست و منفعتگرا و سودجوعلیه مربیان وطنی که به کارگیری مربیان ایرانی به جای مربیان خارجی را به ضرر منافع نامشروع خود میدانند از طریق رسانههای در اختیار و سرآمد آن بعضی برنامههای مخرب و زرد تلویزیونی و... درتحت تاثیر قرار گرفتن مسئولان ناوارد در این باره بسیار موثر بوده است. این در حالی است که باز به گواه اکثر کارشناسان واقعی، مربیان وطنی در بسیاری از رشتهها از همگنان خارجی خود کم وکسری ندارند بلکه سرتر هم هستند. چندی پیش رهبر معظم انقلاب نیز به مناسبت قهرمانی تیم والیبال جوانان در مسابقات جهانی فرمودند: « قهرمانی جوانان والیبالیست با سرمربی ایرانی بسیار خرسندکننده بود»و تاکید کردند« من همواره معتقد بوده ام که مجموعههای ورزشی کشور شایسته است مربی ایرانی داشته باشند...».امید است مدیران ورزشی ما که با نیت کار وخدمت درعرصه ورزش مشغول خدمتگزاری هستند با توجه به این رهنمودهای دقیق؛ همچنین نظرات کارشناسی و بالاخره در نظر داشتن کارنامه موفق مربیان ایرانی در رشتههای مختلف در حال و گذشته و بیتوجهی به القائات جریانات مخرب و آلوده دلالی، در آینده بیش از گذشته از مربیان وطنی در راس تیمهای ملی استفاده کنند و فراتر از آن با مدیریت مدبرانه و دلسوزانه از داشتههای مادی و سرمایههای ملی و انسانی درسرعت بخشیدن به پیشرفت ورزش بهره بگیرند.