تعیین محدودیت سنی برای یکی از فیلم‌های در حال اکران، نشانه‌ای است برای اینکه سینما به‌طور رسمی برای خانواده‌ها ناامن شده است. یکی از موفقیت‌ها و ارزش‌های منحصر بفرد سینمای ایران در سال‌های پس از انقلاب این بوده که محلی مناسب برای تفریح و سرگرمی خانواده‌ها باشد. جایی که برخلاف سینمای قبل از انقلاب و همچنین فیلم‌های خارجی، مردم همراه فرزندان خود به راحتی و بدون ترس از تأثیر منفی و تخریب فرهنگ و اخلاق خانواده می‌توانستند به سینما بروند یا فیلم‌ها را در خانه تماشا کنند. اما این روزها فیلم‌هایی روی پرده می‌رود که نمی‌توان همراه خانواده به تماشای آنها رفت. فیلم‌هایی که به‌طور وقیحانه به طرح مسائل جنسی می‌پردازند و حتی با همجنس‌گرایی هم شوخی می‌کنند، فیلم‌هایی پر از سخنان و عبارات بی‌شرمانه و روایت‌هایی درباره مسائل غیراخلاقی این روزها سالن‌های سینما را ‌اشغال کرده‌اند. تنها راه‌حل مسئولان هم برای کاهش تأثیر منفی این فیلم‌ها این است که محدودیت سنی تعیین کرده‌اند. یعنی در سالن‌هایی که یکی از فیلم‌های درحال نمایش را اکران کرده‌اند، ورود کودکان و نوجوانان ممنوع است!
این درحالی است که اگر پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سینمای کمدی در کشور ما شکوفا شد، به این دلیل بود که این فیلم‌ها هم پیام‌های اخلاقی و اجتماعی خوبی داشتند و هم موجب سرگرمی و خوشحالی تماشاگران می‌شدند. برخلاف فیلم‌های طنزآمیز قبل از انقلاب و سینمای بسیاری از کشورها، فیلم‌های کمدی بعد از انقلاب برای بچه‌ها و خانواده‌ها نیز مناسب و مفید بودند. فیلم‌هایی که هم ارزش دیدن داشتند و هم ارزش خندیدن. با این حال، فیلم‌هایی که اخیرا به عنوان کمدی به نمایش در می‌آیند، نه ارزش دیدن دارند و نه ارزش خندیدن. فیلمنامه‌نویس‌ها و کارگردان‌های این فیلم‌ها کمترین تلاش را برای ایجاد موقعیت کمدی و حتی بامزه در این فیلم‌ها خرج می‌کنند. آنها برای جذب مخاطب، فقط چند شوخی کلامی را در بین تصاویر فیلم می‌گنجانند. این روزها به مدد فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی، بسیاری از مردم لطیفه‌ها و شوخی‌های خود را در این رسانه‌ها منتشر می‌کنند. سازندگان فیلم‌های کمدی هم بیشتر از اینکه به خلاقیت و نوآوری و ایجاد طنز هنرمندانه فکر کنند، همین شوخی‌های شبکه‌های اجتماعی را به کار می‌برند. برخی از فیلم‌های کمدی سینمای ما از این هم بدتر هستند و برای جلب توجه بینندگان، الفاظ زشت و غیراخلاقی را بکار می‌برند. متأسفانه پخش‌کننده‌های دولتی و خصوصی سینما نیز به این فیلم‌ها چراغ سبز نشان می‌دهند و با اختصاص بی‌حد و حصر سالن‌های سینما برای اکران چنین فیلم‌هایی، فیلمسازان را تشویق می‌کنند که باز هم کمدی سخیف و بی‌محتوا تولید کنند.