ساختار غلط ترمز پیشرفت فوتبال (نکته ورزشی)
سرویس ورزشی-
بعد از انجام دیدار نهایی مسابقات فوتبال قهرمانی باشگاه‌های آسیا(لیگ قهرمانان آسیا)، حالا مهم‌ترین دغدغه خارجی و فرامرزی فوتبال ایران حضور درهفدمین دوره جام علت‌های آسیاست. مسابقاتی که قرار است دی ماه آینده(ژانویه2019) در امارات برگزار شود.
عقل و منطق و غیرت ملی و رفتار حرفه‌ای و همه و همه حکم می‌کند که در چنین مقطعی که فوتبال ما قرار دارد همه عناصر و اجزاء تشکیل‌دهنده آن با در نظر داشتن «هدف ملی» و کنار گذاشتن ولو موقت اختلافات وکدورت‌ها به ویژه آنها که ریشه در منیت و خود خواهی‌ها دارد، به انجام وظیفه در نهایت مسئولیت شناسی و تعهد عمل کنند ودر پی تحقق هدف مشترک که موفقیت و سرفرازی تیم ملی است، باشند.
ناگفته پیداست که منظور از این سخنان پند و اندرز دادن و نصیحت اخلاقی کردن نیست؛ بلکه یادآوری یکی از اصول و شرایط موفقیت است که در حرفه ای‌ترین سطح ورزش دنیا رعایت می‌شود. اصلی که در کنار اصول دیگر موفقیت هر چقدر بیشتر در عمل رعایت شود راه پیروزی و تحقق هدف را هموارتر می‌سازد. در واقع اگر در جایی و میدانی از سطح روستا و محلات گرفته تا سطوح ملی و بین‌المللی، تیمی موفق می‌شود و بر صدر می‌نشیند وجام قهرمانی را روی دست بلند می‌کند حتما دلیل اصلی این بوده که آن اصول و شرایط موفقیت و پیروزی را بیشتر رعایت کرده و فراهم آورده است.
بنابراین این حرف ما که می‌گوییم در مقطع کنونی و در آستانه شروع جام ملت‌های آسیا اینک ضروری‌ترین اقدام و مهم‌ترین کاری که باید صورت بگیرد وحدت و همکاری میان همه اجزاء و عناصر فوتبال و پرهیز از اختلاف و درگیری و هر اقدامی که فضا را متشنج و آرامش را از تیم ملی سلب می‌کند؛ است؛ سخنی صرفا اخلاقی و توصیه‌ای کلیشه‌ای وانشایی نیست کاری است که «باید» انجام شود تا «درون» فوتبال و تیم ملی راحتی الامکان ودر حد مقدورات محکم کرده باشیم که سابقه نشان داده فوتبال ما در سطوح بین‌المللی و به ویژه آسیایی خیلی مواقع و دوره‌ها بیش از آنکه مقهور قدرت حریفان رودررو باشد مغلوب مسایل و مشکلات و تفرقه «درون» بوده است.
با همه اینها و با وجود این تجربیات که به قیمت گزاف به دست آمده آنچه در روزهای اخیر و بهتر بگوییم یکی دوماه اخیر در‌باره فوتبال خود و شرایط و فضای حاکم بر آن شاهد بوده‌ایم از وضع وحال ایده‌آل که هیچ؛ از حداقل شرایط مطلوب هم حکایت نمی‌کند و نوعی به هم ریختگی و آشفتگی در امر فوتبال دیده می‌شود که البته تازگی هم ندارد اما در شرایط و مقطع فعلی نگران‌کننده‌تر از همیشه و هر وقت دیگر است. برای فوتبال و مدیران و مسئولانی که در ورزش ما و بالتبع فوتبال فقط و فقط دنبال کسب نتیجه هستند تا به ضرب این موفقیت‌ها بر کم‌کاری‌ها و طفره روی از انجام امور اساسی و کارهای معطل مانده ورزش که انجامش بیش از هر کس بر عهده آنها است ماله بکشند و سرپوش بگذارند، لازم و بلکه واجب است که حداقل در شرایط فعلی وحصر کنونی که در آستانه شروع یک دوره رقابت بین‌المللی قرار داریم در ایجاد آرامش و تلطیف فضای فوتبال نهایت تلاش و کوشش خود را به کار بگیرند.
با این حال در کمال تعجب مشاهده می‌شود که فوتبال از این فضا و آرامش برخوردار نیست بلکه اتفاقات و مسائلی باعث شده که به جای آن فضای تنش و درگیری حاکم باشد ! این فرآیند و طرز رفتار شاید یکی از اصلی‌ترین دلایل اختلافات و مجادلات لفظی و اعتراضات کلامی کی‌روش هم باشد که هر از گاهی علیه مسئولان ورزش و عمدتا فوتبال ما صورت می‌دهد. شاید حرف اصلی و دلیل عمده اعتراض کروش به مسئولان «نتیجه‌گرا» فوتبال این باشد که شما مسئولان از من (کی‌روش) نتیجه می‌خواهید. می‌خواهید که تیم ملی را به جام جهانی ببرم. این تیم را بر قله فوتبال آسیا بنشانم و... اما خودتان از فراهم آوردن ابزار ضروری وایجاد شرایط لازم و بایسته طفره می‌روید وبه مسئولیتی که در این باره دارید عمل نمی‌کنید.
به دیگر سخن مسئولان ورزش و مدیران فوتبال حتی در‌باره آنچه خود از فوتبال می‌خواهند جدی نیستند و یکی از نشانه‌های آن و دلایل حرف ما، مسائل و اتفاقات دل آزار و نگران‌کننده‌ای است که طی روزهای اخیر بر فوتبال ما وفضا و محیط آن حاکم شده است که عمده‌ترین آن رویارویی کی روش است با خیلی از اهالی فوتبال وبعضی مربیان مثل برانکو که او نیز در فوتبال ما ودر تیم پرسپولیس کارنامه قابل قبول و موفقی از خود بر جای گذاشته است.
اهالی فوتبال خوب می‌دانند که این دعواها و درگیری‌های مخرب در فوتبال ما هیچکدام جدید نیست و به شکل یک روند واپیدمی درآمده است که ماموریت اصلی آن کشیدن ترمز پیشرفت فوتبال ایران و تحمیل کردن ناکامی و عدم موفقیت است.
بنابراین چون چنین است ما هم در اینجا وارد ریز مسائل نمی‌شویم و مثلا مشخص کنیم دعوا و اختلاف کی‌روش و برانکو برسر چیست. این اختلاف از کجا ناشی می‌شود؟ چرا کی‌روش در بازی فینال باشگاهی آسیا که یکسوی آن تیمی ایرانی قرار داشت ودر ورزشگاه آزادی تهران برگزار شد حضور نیافت؟ آیا این کار درست بود؟ غلط بود؟ آیا واقعا آن‌طور که کی‌روش می‌گوید او آن روز به ورزشگاه نرفته چون خبردار شده بود قرار است «لیدر»های پرسپولیس به او حمله کنند و وی را مورد ضرب و شتم قرار دهند یا با حرف پندار خمارلو مدیر رسانه‌ای پرسپولیس همراهی کنیم که ادعای کی روش در این باره را صریحا ودر کنفرانسی مطبوعاتی تکذیب و رد می‌کند؟ و آیا... وآیا...و آیا...؟
ما وارد جزئیات ماجراها نمی‌شویم اما یکسره و خلاصه می‌رویم سراغ علت العلل این اتفاقات که در جای خود معلول هستند. علت العلل هم‌چیزی نیست جز عامل «مدیریت فوتبال»!
وقتی هم می‌گوییم مدیریت در فوتبال همانطور که بارها هم در مقالات مختلف یادآور شده‌ایم منظورمان یک شخص و فرد خاص که مثلا امروز آقای تاج باشد ، نیست. بلکه نحوه نگرش و بینش و روشی است که نه حالا ودر این مقطع، که سال‌هاست در‌باره فوتبال مستعد ایران اعمال می‌شود و باندهای پدر خوانده و جریانات اختاپوسی حاضر در فوتبال به هیچ وزیر و مدیری اجازه ایجاد تغییر و تحول در این نگرش و روش مدیریتی نمی‌دهند. اجازه نمی‌دهند چون جایگاه به ناحق و منافع نامشروع خود را در خطر می‌بینند. این است که می‌بینیم بسیاری از کارهای بدیهی و اقداماتی که برای پیشرفت فوتبال و ارتقای سطح آن ضروری است در فوتبال ما و توسط مدیران فوتبالی و ورزشی ما انجام نمی‌شود و معطل مانده است و به جای آن شاهد حاکمیت نوعی روزمرگی و دعواها ویرانگر وروندی فرسایشی در فوتبال خود هستیم.
بعد از انجام دیدار نهایی مسابقات فوتبال قهرمانی باشگاه‌های آسیا(لیگ قهرمانان آسیا)، حالا مهم‌ترین دغدغه خارجی و فرامرزی فوتبال ایران حضور درهفدمین دوره جام علت‌های آسیاست. مسابقاتی که قرار است دی ماه آینده(ژانویه2019) در امارات برگزار شود.
عقل و منطق و غیرت ملی و رفتار حرفه‌ای و همه و همه حکم می‌کند که در چنین مقطعی که فوتبال ما قرار دارد همه عناصر و اجزاء تشکیل‌دهنده آن با در نظر داشتن «هدف ملی» و کنار گذاشتن ولو موقت اختلافات وکدورت‌ها به ویژه آنها که ریشه در منیت و خود خواهی‌ها دارد، به انجام وظیفه در نهایت مسئولیت شناسی و تعهد عمل کنند ودر پی تحقق هدف مشترک که موفقیت و سرفرازی تیم ملی است، باشند.
ناگفته پیداست که منظور از این سخنان پند و اندرز دادن و نصیحت اخلاقی کردن نیست؛ بلکه یادآوری یکی از اصول و شرایط موفقیت است که در حرفه ای‌ترین سطح ورزش دنیا رعایت می‌شود. اصلی که در کنار اصول دیگر موفقیت هر چقدر بیشتر در عمل رعایت شود راه پیروزی و تحقق هدف را هموارتر می‌سازد. در واقع اگر در جایی و میدانی از سطح روستا و محلات گرفته تا سطوح ملی و بین‌المللی، تیمی موفق می‌شود و بر صدر می‌نشیند وجام قهرمانی را روی دست بلند می‌کند حتما دلیل اصلی این بوده که آن اصول و شرایط موفقیت و پیروزی را بیشتر رعایت کرده و فراهم آورده است.
بنابراین این حرف ما که می‌گوییم در مقطع کنونی و در آستانه شروع جام ملت‌های آسیا اینک ضروری‌ترین اقدام و مهم‌ترین کاری که باید صورت بگیرد وحدت و همکاری میان همه اجزاء و عناصر فوتبال و پرهیز از اختلاف و درگیری و هر اقدامی که فضا را متشنج و آرامش را از تیم ملی سلب می‌کند؛ است؛ سخنی صرفا اخلاقی و توصیه‌ای کلیشه‌ای وانشایی نیست کاری است که «باید» انجام شود تا «درون» فوتبال و تیم ملی راحتی الامکان ودر حد مقدورات محکم کرده باشیم که سابقه نشان داده فوتبال ما در سطوح بین‌المللی و به ویژه آسیایی خیلی مواقع و دوره‌ها بیش از آنکه مقهور قدرت حریفان رودررو باشد مغلوب مسایل و مشکلات و تفرقه «درون» بوده است.
با همه اینها و با وجود این تجربیات که به قیمت گزاف به دست آمده آنچه در روزهای اخیر و بهتر بگوییم یکی دوماه اخیر در‌باره فوتبال خود و شرایط و فضای حاکم بر آن شاهد بوده‌ایم از وضع وحال ایده‌آل که هیچ؛ از حداقل شرایط مطلوب هم حکایت نمی‌کند و نوعی به هم ریختگی و آشفتگی در امر فوتبال دیده می‌شود که البته تازگی هم ندارد اما در شرایط و مقطع فعلی نگران‌کننده‌تر از همیشه و هر وقت دیگر است. برای فوتبال و مدیران و مسئولانی که در ورزش ما و بالتبع فوتبال فقط و فقط دنبال کسب نتیجه هستند تا به ضرب این موفقیت‌ها بر کم‌کاری‌ها و طفره روی از انجام امور اساسی و کارهای معطل مانده ورزش که انجامش بیش از هر کس بر عهده آنها است ماله بکشند و سرپوش بگذارند، لازم و بلکه واجب است که حداقل در شرایط فعلی وحصر کنونی که در آستانه شروع یک دوره رقابت بین‌المللی قرار داریم در ایجاد آرامش و تلطیف فضای فوتبال نهایت تلاش و کوشش خود را به کار بگیرند.
با این حال در کمال تعجب مشاهده می‌شود که فوتبال از این فضا و آرامش برخوردار نیست بلکه اتفاقات و مسائلی باعث شده که به جای آن فضای تنش و درگیری حاکم باشد ! این فرآیند و طرز رفتار شاید یکی از اصلی‌ترین دلایل اختلافات و مجادلات لفظی و اعتراضات کلامی کی‌روش هم باشد که هر از گاهی علیه مسئولان ورزش و عمدتا فوتبال ما صورت می‌دهد. شاید حرف اصلی و دلیل عمده اعتراض کروش به مسئولان «نتیجه‌گرا» فوتبال این باشد که شما مسئولان از من (کی‌روش) نتیجه می‌خواهید. می‌خواهید که تیم ملی را به جام جهانی ببرم. این تیم را بر قله فوتبال آسیا بنشانم و... اما خودتان از فراهم آوردن ابزار ضروری وایجاد شرایط لازم و بایسته طفره می‌روید وبه مسئولیتی که در این باره دارید عمل نمی‌کنید.
به دیگر سخن مسئولان ورزش و مدیران فوتبال حتی در‌باره آنچه خود از فوتبال می‌خواهند جدی نیستند و یکی از نشانه‌های آن و دلایل حرف ما، مسائل و اتفاقات دل آزار و نگران‌کننده‌ای است که طی روزهای اخیر بر فوتبال ما وفضا و محیط آن حاکم شده است که عمده‌ترین آن رویارویی کی روش است با خیلی از اهالی فوتبال وبعضی مربیان مثل برانکو که او نیز در فوتبال ما ودر تیم پرسپولیس کارنامه قابل قبول و موفقی از خود بر جای گذاشته است.
اهالی فوتبال خوب می‌دانند که این دعواها و درگیری‌های مخرب در فوتبال ما هیچکدام جدید نیست و به شکل یک روند واپیدمی درآمده است که ماموریت اصلی آن کشیدن ترمز پیشرفت فوتبال ایران و تحمیل کردن ناکامی و عدم موفقیت است.
بنابراین چون چنین است ما هم در اینجا وارد ریز مسائل نمی‌شویم و مثلا مشخص کنیم دعوا و اختلاف کی‌روش و برانکو برسر چیست. این اختلاف از کجا ناشی می‌شود؟ چرا کی‌روش در بازی فینال باشگاهی آسیا که یکسوی آن تیمی ایرانی قرار داشت ودر ورزشگاه آزادی تهران برگزار شد حضور نیافت؟ آیا این کار درست بود؟ غلط بود؟ آیا واقعا آن‌طور که کی‌روش می‌گوید او آن روز به ورزشگاه نرفته چون خبردار شده بود قرار است «لیدر»های پرسپولیس به او حمله کنند و وی را مورد ضرب و شتم قرار دهند یا با حرف پندار خمارلو مدیر رسانه‌ای پرسپولیس همراهی کنیم که ادعای کی روش در این باره را صریحا ودر کنفرانسی مطبوعاتی تکذیب و رد می‌کند؟ و آیا... وآیا...و آیا...؟
ما وارد جزئیات ماجراها نمی‌شویم اما یکسره و خلاصه می‌رویم سراغ علت العلل این اتفاقات که در جای خود معلول هستند. علت العلل هم‌چیزی نیست جز عامل «مدیریت فوتبال»!
وقتی هم می‌گوییم مدیریت در فوتبال همانطور که بارها هم در مقالات مختلف یادآور شده‌ایم منظورمان یک شخص و فرد خاص که مثلا امروز آقای تاج باشد ، نیست. بلکه نحوه نگرش و بینش و روشی است که نه حالا ودر این مقطع، که سال‌هاست در‌باره فوتبال مستعد ایران اعمال می‌شود و باندهای پدر خوانده و جریانات اختاپوسی حاضر در فوتبال به هیچ وزیر و مدیری اجازه ایجاد تغییر و تحول در این نگرش و روش مدیریتی نمی‌دهند. اجازه نمی‌دهند چون جایگاه به ناحق و منافع نامشروع خود را در خطر می‌بینند. این است که می‌بینیم بسیاری از کارهای بدیهی و اقداماتی که برای پیشرفت فوتبال و ارتقای سطح آن ضروری است در فوتبال ما و توسط مدیران فوتبالی و ورزشی ما انجام نمی‌شود و معطل مانده است و به جای آن شاهد حاکمیت نوعی روزمرگی و دعواها ویرانگر وروندی فرسایشی در فوتبال خود هستیم.