قرآن معلوم است؛ اما عترت همان امامان معصوم(ص) هستند که خداوند آنان را در قرآن از جمله در آیه 33 سوره احزاب به عنوان معصوم معرفی کرده است.
آنچه موجب می‌شود ما گمراه نشویم، این دو امانت الهی است؛ عترت وقتی سخنی می‌گوید و راهی را نشان می‌دهد بی‌چون و چرا باید پذیرفته و عمل شود چنان که خداوند این حکم را بصراحت برای پیامبر(ص) در آیه 7 سوره حشر بیان کرده و در آیه 59 سوره نساء برای اولوالامر(ع) برشمرده. ما تنها راهی که برای شناخت حکم عترت(ع) داریم همان سنت است که شامل قول و فعل و تقریر آنان است. اما این سنت، غیر معتبر است مگر به وسیله علم رجال و علم درایه و مانند آن علوم، اعتبار ثابت و قول عترت(ع) و حکم آن سنجیده شود. پس عترت و قرآن حجت مطلق است و اما سنت نیاز به اثبات دارد و نمی‌توان هر روایتی را که نقل سنت می‌کند پذیرفته و باید متخصص آن یعنی فقیه مجتهد آن را معلوم دارد.