معلولین کشور عضوی از جمعیت کشور و دارای حقی برابر با همه افراد جامعه هستند. اینکه به هر دلیل از معلولیت‌های مادرزادی گرفته تا معلولیت‌های ثانویه افرادی دچار برخی محدودیت‌های ظاهری شوند دلیل بر این نیست که از حقوق طبیعی خود محروم بمانند.
12 آذرماه مصادف است با روز جهانی معلولان و شاید یکی از معدود فرصت‌هایی که مشکلات جامعه معلولان کشور مطرح شود هر چند ممکن است پس از چند روز دوباره این مشکلات به دست فراموشی سپرده شود.
حقیقت کتمان ناپذیر این است که امروزه معلولان در جامعه ما علیرغم همه شایستگی‌ها نتوانسته‌اند به حق خود دست پیدا کنند و مطالبات بر زمین مانده بسیاری از آنها در لابه لای مسائل مختلف جامعه به خوبی دیده نمی‌شود.
هرچند هر کدام از معلولان ممکن است مشکلات منحصر به فردی داشته باشند اما برخی از مشکلات آنها تقریبا مشترک است.
یکی از معلولان عزیزی که هر از چندگاهی با دفتر روزنامه تماس می‌گیرد و درد دل می‌کند جوانی است در یکی از روستاهای آذربایجان غربی که به گفته خودش علیرغم مشکلات و محرومیت‌ها توانسته تا مقطع کاردانی ادامه تحصیل بدهد. از او خواسته بودم مشکلات اصلی خود را در قالب یک نوشتار برایم ارسال کند و او با ارسال متن کوتاه اما قابل تامل زیر گوشه‌ای از مشکلات خود و البته جامعه معلولان را بازگو کرد.
«مهم‌ترین مشکل من و دیگر معلولین ‌اشتغال است. قانون هرگونه استخدام در دستگاه‌های دولتی و اجرایی را لازمه قبول شدن درآزمون استخدامی می‌داند اما از آنجا که بسیاری از معلولین به علت مشکل مالی و یا سایرمشکلات از ادامه تحصیل محروم شده‌اند نمی‌توانند در دستگاه‌های دولتی مشغول بکار شوند این درحالی است که وضعیت مالی اکثر معلولین زیرخط فقر است. سؤال اینجاست که پس افرادی که مدرک دانشگاهی ندارند و یا در آزمون استخدامی قبول نشده‌اند چه باید بکنند؟ هرچند بسیاری از معلولان با داشتن مدرک دانشگاهی نیز فرصت استخدام در دستگاه‌های دولتی را پیدا نمی‌کنند.
از سوی دیگر وضعیت معیشت معلولین خوب نیست. ارگان‌های مرتبط با موضوع حتی با وجود چندبرابر شدن مستمری معلولین و به علت زیاد شدن افراد تحت پوشش نمی‌توانند موضوع را مدیریت کنند، با این حال افرادی چون من که مستمری یا کمکی ازطرف بهزیستی به علت کسری بودجه و یا زیاد بودن افراد دریافت نمی‌کنند برای درمان بیماری و مشکلات معیشتشان چه باید بکنند؟
این درحالی است که بسیاری از افراد معلول امکان کارآفرینی و یا شانس کار در بخش خصوصی را نیز ندارند.
حتی کسانی که مستمری می‌گیرند این مبلغ ناچیز دریافتی جوابگوی مشکلاتشان نیست.
نیاز امروز معلولین ‌اشتغال و مسکن است. قانون به کارگیری معلولان با سهمیه مصوب هم به طور کامل اجرا نمی‌شود.
امروزه معلولین به علت نبود شغل و درآمد و مسکن از ازدواج کردن خودداری می‌کنند که خود این معضل یعنی نبود شغل و درآمد باعث افزایش عدم امید به زندگی و افسردگی می‌شود.»
شاید این چند خط درد دل دوست جوان معلول ما خود گویای بخش عمده مشکلات این بخش از پیکره جامعه باشد. پس جا دارد دولت، مجلس و سایر مسئولان و همچنین خیران و توانمندان جامعه با احساس مسئولیت بیشتری نسبت به این عزیزان مرحمی بر دردهای کهنه آنها باشند.