16تا 19 سپتامبر(شهریور) 1982 رژیم صهیونیستی دست به جنایت بی‌سابقه‌ای علیه مردم بی‌دفاع دو اردگاه فلسطینی‌ها زده است. نظامیان صهیونیست به فرماندهی «آریل شارون» وزیر جنگ وقت آن رژیم و نیروهای «فالانژ» لبنان، با حمله به اردوگاه‌های «صبرا و شتیلا»  اقدام به نسل‌کشی کردند. دو اردوگاه در محله‌های فقیر جنوب بیروت قرار داشت و آوارگان فلسطینی را در خود جای داده بود. این جنایت مثل بسیاری از جنایات این رژیم با یک بهانه احمقانه صورت گرفت. بهانه این بار، ترور «بشیر جمیل» رهبر وقت حزب فالانژ لبنان (معروف به کتائب)  بود. شارون گفت سازمان آزادی‌بخش فلسطین که یک ماه پیش از این جنایت لبنان را ترک کرده بودند حدود 3000 نفر از اعضایش را در این 2 اردوگاه نگه داشته است و باید پاکسازی شود. در زمان جنایت صهیونیست‌ها در سال 1982 حدود 20 هزار آواره فلسطینی در این اردوگاه‌ها زندگی می‌کردند. نظامیان صهیونیست با همکاری مزدوران خود در لبنان روزهای پنج‌شنبه، جمعه و شنبه (16، 17 و 18 سپتامبر) به این اردوگاه‌ها هجوم بردند و دست به قتل، شکنجه، تجاوز به زنان و تکه تکه کردن جسد آنها زدند. جنایت به بیمارستان‌های «عکا» و «غزه» در نزدیکی این دو اردوگاه نیز کشیده شد و پرستاران و پزشکان این بیمارستان‌ها را نیز دربر گرفت. این جنایت با نظارت سه شخص اصلی یعنی «آریل شارون»، «رافائل ایتان» رئیس‌ ستاد مشترک ارتش رژیم صهیونیستی و «ایلی حبیقه» مسئول امنیتی نیروهای لبنان انجام شد.
دخالت آمریکا
روزنامه «نیویورک تایمز» اما در سال 2012 اسناد سری را فاش کرد که نشان می‌داد آمریکا نیز در طراحی این جنایت نقش جدی داشته است.  این اسناد در مقاله‌ای تحت عنوان «کشتاری که امکان جلوگیری از وقوع آن وجود داشت» به قلم «سیت انزیسکا» پژوهشگر آمریکایی دانشگاه کلمبیا منتشر شد که توانست علاوه بر دستیابی به اسنادی مهم از رژیم صهیونیستی، گفت‌وگوهای مقامات آمریکایی در این مدت را به صورت مستند ثبت نماید، سندی که در تاریخ 17 سپتامبر 1982 صادر شده است، رویدادهای جلسه آریل شارون و «موریس دراپر» فرستاده رئیس‌جمهور آمریکا به منطقه را نقل می‌کند. بر اساس این سند، شارون به «دراپر» اطمینان داده بود که آمریکا را وارد این جنایت نخواهد کرد. شارون خطاب به دراپر گفته بود: «اگر نگران آن هستی که تو هم به همراه ما وارد این جریان شوی ‌اشکالی ندارد، آمریکا می‌تواند براحتی این موضوع یا اطلاع از آن را انکار کند و ما نیز به نوبه خودمان این امر را انکار می‌کنیم.»
یک سند دیگر از دیدار فرستاده آمریکا با شارون در حضور سفیر آمریکا در سرزمین ‌اشغالی و رافائل ایتان و «یهودا ساگی» رئیس‌ دستگاه اطلاعات نظامی پرده برمی‌دارد که براساس آن دراپر از موضع آمریکا مبنی بر درخواست خروج نیروهای رژیم صهیونیستی از بیروت سخن گفته بود، اما شارون در پاسخ وی گفته بود: «تروریست‌ها هنوز در پایتخت حضور دارند و ما اسامی‌شان را در اختیار داریم. تعداد آنها 2000 تا 3000 نفر است. ولی باید پرسید که چه کسی امنیت اردوگاه‌ها را تأمین می‌کند؟» دراپر در پاسخ گفته بود: «ارتش و نیروهای امنیتی لبنان این کار را خواهند کرد.»
سرانجام سه روز پس از این گفت‌وگو و بحث و جدل‌های بسیار، نیروهای رژیم صهیونیستی در هفدهم سپتامبر خروج از لبنان را آغاز کردند. این روز بدترین روز کشتار بود. نیروهای سازمان آزادی‌بخش فلسطین عملا بیروت را تخلیه کرده بودند، و پس از دو شب رعب و وحشت، صبح روز شنبه نیروهای لبنانی فالانژ از اردوگاه‌ها عقب‌نشینی کردند و در این لحظه بود که حجم کشتارها مشخص شد.
جزئیاتی از جنایت
در این قتل‌عام 3297 فلسطینی و لبنانی شهید شدند، پیکر ۱۸۰۰ نفر در خیابان‌ها و کوچه‌های تنگ این اردوگاه رها شده بود و ۱۰۹۷ تن دیگر نیز در بیمارستان غزه و 400 تن دیگر در بیمارستان عکا به شهادت رسیده بودند. «دیوید هرست» خبرنگار معروف غربی در کتاب خود «تفنگ و شاخه زیتون» می‌نویسد: «اولین واحد شامل 150 فالانژیست پس از عبور از موانع اسرائیلی‌ها از در اردوگاه شتیلا وارد شدند که گروهی از آنها علاوه بر سلاح، چاقو نیز به همراه داشتند، قتل‌عام به مدت 48 ساعت طول کشید و حتی در شب نیز با روشن کردن محوطه اردوگاه توسط اسرائیلی‌ها ادامه داشت. آنها به زور وارد خانه‌های مردم شده و فلسطینی‌های در خواب را به رگبار مسلسل بستند، فالانژ‌ها قبل از کشتن آنان را شکنجه می‌دادند، چشم‌هایشان را درمی‌آوردند، زنده زنده پوستشان را می‌کندند، شکم‌ها را می‌دریدند و در آخر به ضرب گلوله آنها را از پا در می‌آوردند، بچه‌ها را از وسط دو شقه می‌کردند و مغزشان را به دیوار می‌کوبیدند.در حمله به بیمارستان عکا تمام بیماران را بر روی تخت کشتند، دست بعضی را به ماشین می‌بستند و در خیابان‌ها می‌کشیدند. دست‌های فراوانی برای بیرون آوردن دستبند و انگشتر قطع شد، در نهایت چند بولدوزر به اردوگاه آوردند تا علاوه بر دفن مقتولان، خانه‌های سالم را با خاک یکسان کنند، اجساد مردم تا چند روز بر زمین مانده بود. مقامات ارتش اسرائیل، از جمله ژنرال آموس یارون فرمانده این نیروها در لبنان، بر بالای بام ساختمانی 7 طبقه در 200 متری اردوگاه مستقر شده بودند و از نزدیک بر این فاجعه نظارت می‌کردند، با وجود اعلام خبر قتل‌عام به ژنرال رافائل ایتان رئیس‌ ستاد مشترک ارتش اسرائیل، وی دستور داد کشتار تا ساعت 8 صبح روز بعد نیز ادامه پیدا کند. بر روی بدن بسیاری از کشته‌شدگان «علامت صلیب» که نشانه فالانژها است، با چاقو حک شده بود.»
جنایت صبرا و شتیلا اولین جنایت رژیم صهیونیستی علیه ملت فلسطین نبود و آخرین جنایت هم نبود. قبل از این حادثه، جنایت‌های «قبیه»، «دیر یاسین» و «طنطوره» هم صورت گرفته بود و پس از آن هم جنایت‌های «جنین» و «غزه» و... به وقوع پیوست و با وجود جنایت هولناکی که در صبرا و شتیلا صورت گرفت و تمامی جهانیان هم شاهد آن بودند، عاملان این جنایت، هرگز محاکمه نشدند.