لذت بردن از گناه و تغذیه روح
انسان چقدر باید بدبخت باشد که از آبرو بردن و شکستن حیثیت دیگران لذت ببرد.
این عادت بدِ عیب‌جویی و بدگویی کردن از مردم (همز و لمز)، از نظر قرآن چه عیب بزرگی است! انسان چقدر باید بیمار باشد که از
رنج دادن مردم لذت ببرد!
لذت بردن، تغذیه است ولی تغذیه روح. آدم از هر چیزی که لذت می‌برد (البته لذتهای روحی) روحش دارد تغذیه می‌کند، یعنی درست مانند غذایی جذب روحش می‌شود.
آدمی که غیبت می‌کند و از غیبت کردنِ خودش لذت می‌برد، همین آزار رساندن‌ها،درست مثل غذا خوردن که جذب بدن می‌شود جذب روح می‌شود. منتها فرقش این است که بدن از یک طرف تحلیل می‌برد و از طرف دیگر جذب می‌کند، ولی روح دیگر چیزی را تحلیل نمی‌برد، مرتب جذب می‌کند.
انسان چقدر باید بدبخت و بیچاره باشد که از آزار رساندن به مردم، از بردن آبروی مردم، از شکستن حیثیت و شخصیت مردم لذت ببرد و تغذیه کند!
*استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج۱۴، ص۲۰۸.