قطع نظر از اجر و پاداشى كه براى دعا هست و قطع نظر از اثر استجابتى كه بر دعا مترتب است،دعا اگر از حد لقلقه زبان بگذرد و دل با زبان هماهنگى كند و روح انسان به اهتزاز درآيد يك روحانيت بسيار عالى دارد،مثل اين است كه انسان خود را غرق در نور مى ‏بيند، شرافت گوهر انسانيت را در آن وقت احساس مى‏ كند.آن وقت خوب درك مى ‏كند كه در ساير اوقات كه چيزهاى كوچك او را به خود مشغول داشته بود و او را آزار مى‏ داد چقدر پست و ساقط و سافل بوده.
انسان وقتى كه از غير خدا چيزى مى‏ خواهد احساس مذلت مى‏ كند و وقتى كه از خدا می‌خواهد احساس عزت.لذا دعا، هم طلب است و هم مطلوب، هم وسيله است و هم غايت، هم مقدمه است و هم نتيجه.
اولياى خدا هيچ چيزى را به‌اندازه دعا خوش نداشتند، همه خواهشها و آرزوهاى دل خود را با محبوب واقعى در ميان مى‏ گذاشتند و بيش از آن‌اندازه كه به مطلوبهاى خود اهميت مى‏ دادند، به خودِ طلب و راز و نياز اهميت مى‏ دادند، هيچ‌گونه احساس خستگى و ملالت نمى‏ كردند.
*مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى (دعا(بيست گفتار))
ج‏23، ص: 782-781- با تلخیص و ویرایش جزئی