تعالیم قرآن تأکید می‌کند مردم امانت الهی در دست رهبران و حاکمان الهی هستند؛ زیرا ولایت دیگران بر مردمان، باطل است؛ و اگر غیر اولیای الهی، حاکمیت مردم را به دست گیرند، جزو اولیای طاغوت بودن، حکومت و حاکمیت آنها باطل است.
به سخن دیگر، ولایت به هر شکلی بر مردم نیازمند اذن و حجت الهی است که آن را تجویز می‌کند؛ کسی که اذن الهی ندارد، حق حاکمیت بر مردم ندارد؛ زیرا نسبت حق و باطل، همچون نقیضین وجود و عدم است که سومی‌برای آن متصور نیست؛ پس یا انسان تحت حاکمیت خدا و ولایت الله است، یا تحت ولایت غیرخدا است که همان ولایت طاغوت است. بر همین اساس تولی به معنای پذیرش ولایت الله و تبری به معنای عدم پذیرش ولایت طاغوت در ایمان شرط شده است.(حجرات، آیه 7؛ بقره، آیه 256)
از آنجا که ولایت، تنها برای خداست(شوری، آیات 9 و 28)، کسانی از ولایت الهی برخوردار می‌شوند که مظاهر ولایت الله باشند. از جمله این مظاهر ولایت الله، می‌توان به اولیای الهی از پیامبران و اوصیاء آنان‌ اشاره کرد. از همین روست که ولایت رسول‌الله(ص) مورد تایید بلکه حتی اولی از ولایت خود انسان بر خودش دانسته شده است.(احزاب، آیه 6)
با توجه به اینکه مردم مِلک الهی هستند و مالک آنان همان کسی است که همه هستی ملک اوست: لِلهِ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا (مائده، آیه 17)، هرگونه تصرف در مردم و زندگی آنان، بدون اذن الهی به معنای تصرف غیرمالکانه و خیانت در ملک دیگری محسوب می‌شود. از همین روست که از نظر قرآن، تصرفات فرعون و امثال آنها در زندگی مردم به معنای خیانت مطرح شده است. پس لازم است تا این ملک به صاحب آن برگردانده شود و در دست امین‌الله قرار گیرد. این‌گونه است که حضرت موسی(ع) می‌فرماید: (و به آنان گفت: امور) بندگان خدا را به من واگذارید که من فرستاده امینی برای شما هستم! و در برابر خداوند تکبر نورزید که من برای شما دلیل روشنی آورده‌ام!(دخان، آیات 18 و 19)
پس مردم امانت الهی در دست اولیای الهی از حاکمان و رهبران اسلامی هستند، و آنان می‌بایست مردمان را در راه مستقیم قرار داده و فلسفه و سبک زندگی اسلامی را به آنان آموخته و با آنان بر اساس عدالت عمل کنند؛ چنین حاکمانی نه تنها مسئول دنیای مردم هستند تا با قوامین بالقسط بودن(نساء، آیه 135؛ مائده، آیه 8) جهانیان را به قیام به قسط تشویق کنند(حدید، آیه 25)، بلکه باید آخرت آنان را نیز تضمین کنند و نگویند که بهشت رفتن مردمان به ما ارتباطی ندارد و ما مسئول بهشت رفتن مردم نیستیم، بلکه باید بدانند که به‌عنوان حاکمان اسلامی هم مسئول دنیای مردم و ایجاد سعادت جمعی برای آنان و هم مسئول آخرت ایشان هستند؛ زیرا خدا در‌باره وظایف و تکالیف دولت الهی و سیاست‌های دولت اسلامی می‌فرماید: همان کسانى که چون در زمین به آنان تمکن و امکانات و توانایى دادیم، نماز برپا مى دارند و زکات مى‏ دهند و به کارهاى پسندیده وامى‌دارند و از کارهاى ناپسند بازمى‌دارند؛ و فرجام همه کارها از آن خداست. (حج، آیه 41)