شانزدهمین دوره بازی‌های پارالمپیک 2020 از سوم تا چهاردهم شهریورماه جاری به میزبانی شهر توکیو چین برگزار شد و در پایان کاروان چین عنوان قهرمانی را به خود اختصاص داد. بریتانیا و آمریکا نیز در رده‌های دوم و سوم قرار گرفتند.
در پایان این بازی‌ها کاروان ورزش چین با کسب 96 مدال طلا، 60 مدال نقره و 51 مدال برنز در جایگاه نخست جدول توزیع مدال‌ها قرار گرفت. بریتانیا با کسب 41 مدال طلا، 38 مدال نقره و 45 مدال برنز در رده دوم ایستاد و آمریکا با 37 مدال طلا، 36 مدال نقره و 31 مدال برنز جایگاه سوم را به خود اختصاص
داد.
کاروان ورزش ایران نیز که با عنوان «سردار دلها» در شانزدهمین دوره بازی‌های پارالمپیک شرکت کرده بود با کسب ۱۲ مدال طلا، ۱۱ مدال نقره و یک مدال برنز (۲۴مدال) در رده سیزدهم جدول توزیع مدال‌ها قرار گرفت. این بهترین عملکرد کاروان ورزشی ایران در تمام ادوار برگزاری رقابت‌های پارالمپیک بود. پیش از این، بهترین عملکرد ایران در پارالمپیک مربوط به 2000 سیدنی بود که 12 طلا، 4 نقره و 7 برنز کسب شد.
جدا از رتبه و رکورد‌هایی که در این بازی‌ها برای ایران به دست آمد که واقعاً خوشحال‌کننده و مسرت‌بخش بود اما بُعد دیگر این موفقیت، روح پهلوانی و جوانمردی این ورزشکاران بود که در توکیو شدیداً خودنمایی کرد، ورزشکارانی که چندین سال بی‌ادعا و بی‌حاشیه فقط برای هدف تلاش کردند و نتیجه‌اش را هم گرفتند. اگر مشکلات و ناملایماتی هم گاهی سد راه آنها می‌شد، مانعی برای جلو رفتن و نجنگیدن نبود. رقابت این ورزشکاران با عنوان کاروان «سردار دل‌ها» توأم با اخلاق و فرهنگ و معرفت بود که بدون اغراق درسی بزرگ برای همه ماست.
همه می‌دانیم ورزش ایران در سطح کلان چه مشکلاتی در حوزه فنی و زیرساخت دارد و می‌دانیم که این مشکلات در حوزه ورزش معلولین چندین برابر مضاعف است و البته این را هم می‌دانیم در کشور ما هنوز برای حضور یک فرد قطع عضو یا آسیب‌دیده در جامعه، همه چیز فراهم نیست، از مانع‌ پیاده‌روها و نبود رمپ گرفته تا مشکلاتی که در مترو و اتوبوس و حتی اماکن ورزشی وجود دارد. خیلی از این ورزشکاران بیکار هستند و درآمدی ندارند. همه نواقص و مشکلات را دیده‌ایم و بر آن واقفیم اما این ورزشکاران دارای معلولیت هستند که این مشکلات را با پوست و استخوان‌شان درک کرده‌اند ولی دَم نزدند و هر روز و هر لحظه مثل مسابقات پارا با این حریفان هم جنگیده‌ و پیروز
شده‌اند.
تعارف نداریم؛ در ورزش ما کفه ترازو توجه به المپیک و ورزشکاران المپیکی؛ مخصوصاً مدال‌آوران بیشتر سنگینی می‌کند اما روا نیست اگر ورزشکارانی را که قبل، حین و بعد از پارالمپیک سرشان بالا بوده است نبینیم و موفقیت‌شان را در راهی ناهموار ستایش نکنیم، همان‌طور که رهبر انقلاب در پیام تقدیرشان، از این کاروان با عنوان «کاروان سرافراز پارالمپیک» یاد کردند؛ عنوانی که به‌حق برازنده این کاروان آبرودار و موفق است.
پارالمپیک یک فستیوال بزرگ برای نشان دادن اراده و عزم و ناامید نشدن است، فستیوالی بزرگ که افراد معلول از سراسر جهان دور هم جمع می‌شوند تا نشان دهند معلولیت یا قطع عضو دلیلی برای دست کشیدن از زندگی نیست؛ چه آن پینگ‌پنگ‌بازی که با دهان راکت را نگه می‌دارد، چه آن شناگری که بدون دست شنا می‌کند و چه تیراندازی که با پا کمان را روانه سیبل می‌کند، در این بین البته کار ورزشکاران ایرانی دشوارتر است چرا که آنها از امکانات زیادی نه برای رفت‌وآمد و نه برای ورزش برخوردار نیستند و اینجاست که ارزش کارشان صدچندان می‌شود.