یادی از شهید مدافع حرم محمدرضا بیات
در آرزوی گمنامی(حدیث دشت عشق)
امروز پنجمین سالگرد شهادت شهید مدافع حرم محمدرضا (علی) بیات است. این شهید، هفت بهمن سال 65 در تهران متولد شد. خوشاخلاق، مهربان و آرام بود. به گفته پدرش، محمدرضا در حدود پنج یا شش سالگی در مسجد امام خمینی(ره) با فضای دینی انس گرفت و آشنا شد. از همان کودکی به مداحی و فعالیت فرهنگی علاقه داشت. هفت سال بیشتر نداشت که عضو بسیج شد. در فعالیتها و ایستهای شبانه حضور فعالی داشت. کمی که سنش بالاتر رفت، مداح هیئت شد.
پس از در گرفتن فتنه تکفیریها در منطقه، وی نیز داوطلبانه به مدافعان حرم پیوست. ابتدا به عراق رفت. در آنجا مربی آموزشی بود و در شهر «فلوجه» عراق، دورههای آموزش تکاوری، کماندویی، چریکی، امدادگری و تکتیراندازی برگزار میکرد. بهمنماه سال ۱۳۹۴ به سوریه اعزام شد و در حالیکه ماموریت وی به اتمام میرسد، با اصرار در منطقه میماند. وی فرمانده یکی از تیپهای فاطمیون و مدتی نیز جانشین فرمانده تیپ بود.
سرانجام در تاریخ 24 فروردین سال 95 به همراه تعدادی از رزمندگان فاطمیون در منطقه العیف به شهادت رسید و به همراه همان همرزمان خود همچنان جاویدالاثر است. آنطور که پدر این شهید مدافع حرم گفته، آرزوی دیرینه محمدرضا این بود که در راه اسلام به شهادت برسد و هیچ نشانهای از پیکرش نماند، این را بارها گفته بود تا همانند حضرت زهرا (س) مزاری نداشته و گمنام بماند.