نقاط ضعف عزاداری‌ها و راهکارها(پرسش و پاسخ)
پرسش:
در مجالس عزاداری امام حسین(ع) عمده‌ترین نقاط ضعف و آسیب‌هایی که موجب ناکارآمدی این گونه مجالس می‌شود چیست و راهکارهای مقابله با آنها کدام است؟
پاسخ:
آسیب‌ها و نقاط ضعف مجالس عزداری امام‌حسین(ع) از نظر شکل و محتوا متعدد و متفاوت است. که در اینجا به چند نمونه اولویت‌دار آن به نحو اجمال اشاره می‌کنیم:
۲ نقطه ضعف عمده
عامه مردم، دو نقطه ضف (اساسی) در موضوع عزاداری امام حسین(ع) دارند. یکی از نقاط ضعف این است که معمولاً هم صاحبان مجالس، یعنی مؤسسین مجالس- چه آنهایی که در مساجد تأسیس یک مجلس می‌کنند و چه آنهایی که در منازلشان- و هم مستمعین، خواهان زیادی و ازدحام جمعیت هستند. اگر جمعیت زیاد بود و ازدحام شد راضی هستند و اگر جمعیت کم و ازدحامی صورت نگیرد راضی نیستند. این یک نقطه ضعف است. در واقع این جلسات برای این نیست که جمعیت زیاد باشد و ازدحام کنند! مگر ما می‌خواهیم ساده ببینیم؟ مگر ما می‌خواهیم رژه
برویم؟
هدف چیز دیگری است. هدف آشنا شدن با حقایق قیام امام حسین(ع) و مبارزه کردن با تحریفات است. نقطه ضعف دوم عوام الناس در مجالس عزاداری، این مسئله شور و واویلا به پا شدن است. باید منبری حتماً در آخر سخنرانی‌اش ذکر مصیبت کند و در این ذکر مصیبت هم نه تنها مردم باید اشک بریزند: که اگر اشک بریزند قابل قبول نیست، بلکه باید مجلس از جا کنده شود و باید شور و واویلا برپا شود. که این حالت فی‌نفسه قبحی ندارد ولی اگر به هدف مجالس عزاداری تبدیل شد، دیگر نقطه قوت نیست بلکه نقطه ضعف به حساب می‌آید. زیرا وقتی هدف شور و واویلا و از جا کندن مجلس شد، آن وقت ما باید با امام حسین(ع) بجنگیم؟! دشمنی کنیم؟! دروغ ببندیم؟! و قصه‌های جعلی بگوییم؟! اما اگر به طور طبیعی کسی در مسیر صحیح، با بیان حقایق و واقعیات بدون آنکه یک روضه دروغی بخواند، بدون اینکه جعلی بکند، بدون اینکه تحریفی بکند، اگر اشکی از روی معرفت، صداقت و حقیقت ریخت، شور و واویلا هم برپا شد،مجلس هم کربلایی
شد.
بسیار خوب این مسیر قابل قبول است ولی اگر با هدف برپایی شور و واویلا و از جا کنده شدن مجلس، متوسل به قلب حقایق کربلا، دروغ، جعل و تحریف شویم، این مسیر دیگر قابل قبول نیست و از نقاط ضعف بزرگ مجالس عزاداری به حساب می‌آید. حال با این نقاط ضعف چه باید کرد و راهکارها
چیست؟
راهکارهای مقابله با نقاط ضعف
راهکار عمده از بین بردن این نقاط ضعف به پذیرش مسئولیت توسط خود مردم برمی‌گردد. مردم دو مسئولیت بزرگ دارند: یک مسئولیت این است که نهی از منکر بر همه واجب است. وقتی که می‌فهمید و می‌دانید- و مردم اغلب هم می‌دانند- که فلان قصه و تاریخ دروغ است، نباید در آن مجلس بنشینند که حرام است، و باید (با این گونه مجالس) مبارزه کنند.
دوم اینکه این تمایلی که صاحب مجلس‌ها و مستمعین به گریاندن مجلس دارند، مجلس باید شور و واویلا و کربلا شود، این انتظار را از سرخودشان بیرون کنند، نگویند فلان روضه خوانی که مجلس او می‌گیرد، و کربلایی برپا می‌کند، این نگاه یعنی چه؟ روضه خوان بیچاره وقتی می‌بیند که اگر بنا شود هر چه می‌گوید: از آن راست‌ها باشد، مجلسش نمی‌گیرد، بعد همین مردم هم دعوتش نمی‌کنند، ناچار یک چیزی (جعل، دروغ و تحریفی) هم اضافه می‌کند. بنابراین مردم باید روضه راست را بشنوند تا معارف و سطح فکرشان بالا بیاید، به طوری که اگر با معرفت و شعور حسینی اشکی ولو ذره‌ای ولو به قدر بال یک مگس از چشمشان جاری شد و هماهنگ با روح امام حسین(ع) بود، واقعاً مقام بزرگی برای عزاداری آنان است، اما اشکی که از راه قصابی کردن بخواهد از چشم شما بیاید، اگر یک دریا هم باشد، ارزش ندارد. داد بکشید یعنی چه؟ چرا داد بکشید؟!