روزی حضرت موسی(ع) از محلی عبور می‌کرد، در مسیر راه مردی را دید که دستهایش را به سوی آسمان دراز کرده و با حالت خاصی از گریه و زاری دعا می‌کند و خواسته‌هایش را از درگاه خدا طلب می‌کند. موسی(ع) از آنجا گذشت و پس از یک هفته مجدداً مراجعه نمود، باز دید او در همان محل، مشغول دعا و زاری است و حاجت خود را از خدا می‌طلبد. در این هنگام خداوند به موسی(ع) وحی کرد: «ای موسی! اگر آن مرد آن‌قدر دعا کند که زبانش بریده شده و بیفتد، دعایش را به استجابت نمی‌رسانم. مگر اینکه از طریقی که من به آن امر کرده‌ام وارد شود.»
(یعنی رهبری پیامبران و اوصیای آنها را بپذیرد و با این اعتقاد دعا کرده و به دنبال آن عمل کند.)(1)
____________
1- بحارالانوار، ج 27، ص 180