(بدان ای سالک راه خدا!) یکی از راه‌های علمی برای معالجه بیماری کبر، تفکر است. انسان باید نسبت به خاتمه کارش فکر کند و عاقبت‌اندیش باشد. حالا هر فضیلتی داری آیا این فضیلت در این مقطع کار را تمام می‌کند؟ نه، عاقبت‌اندیش باش. آخر کار چه می‌شود. لذا بهترین اقسام بیم و خوف، خوف نسبت به سوءخاتمه است. بترس از اینکه نکند عاقبت کارم زشت شود. به تعبیر دیگر انسان در رابطه با تمام فضایلی که دارد، باید بیم زوالش را داشته باشد. ترس از اینکه نکند زائل شود، چه ایمانش، چه عمل صالحش و چه فضیلت انسانی‌اش. در مقایسه این دو جهت، کسی که آلودگی به گناه داشته باشد و در این رابطه شرمنده باشد و بیم از اینکه نکند من معاقب باشم، بهتر است یا اینکه فضیلتی داشته باشد و در رابطه با این فضیلت عجب و کبر داشته باشد؟ می‌گویند: بیم در رابطه با معصیت، فضیلت دارد بر عجب و کبری که در رابطه با ایمان، اعتقاد، عمل صالح و فضیلت انسانی باشد. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- اخلاق ربانی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی(ره)، ج 7، ص 60