«دیپلماسی ایرانی» وابسته به صادق خرازی (دیپلمات دوره اصلاحات) نوشت: توافق هسته‌ای در حال حاضر به پیکره بی‌رمق و خسته‌ای بدل شده که بودن یا نبودنش تفاوتی ندارد.
می‌توان توافق هسته‌ای را سندی مکتوب میان تابعین حقوق بین‌الملل دانست که بر مبنای اصول حقوقی تنظیم شده و به تصویب طرفین رسیده است و می‌توان این توافق را بر اساس حقوق معاهدات «معاهده بین‌المللی خاص، رسمی، چندجانبه و معاهده از نوع قرارداد خاص دانست که کلیه مراحل انعقاد و اجرائی شدن یک معاهده بین‌المللی را دارا بوده و توسط حقوق بین‌الملل به رسمیت شناخته شده است».
در معاهدات نیز شروط فسخ و ابطال و نسخ آنها قید می‌شود و یا با اتمام مدت معاهده خود به خود معاهده مورد نظر فسخ می‌شود. در معاهدات چند جانبه چنانچه یکی از طرفین بدون تحقق شرایط مندرج در معاهده از آن خارج شود تفسیر یک جانبه صورت گرفته که از نظر حقوقی ارزشی نیز ندارد و معاهده به قوت خود باقی است.
در این میان در حالی که آمریکایی‌ها بدون تحقق شرایط مندرج در معاهده و بر مبنای تفسیر یک جانبه (که فاقد ارزش حقوقی است) از این توافق خارج شده‌اند اروپایی‌ها در قامت پلیس خوب وارد میدان شده و اعلام پایبندی به این توافق را کرده‌اند. روی دیگر این سکه به این معناست که در حالی که جمهوری اسلامی از سوی آمریکا مورد تحریم قرار می‌گیرد باید تعهدات خود را در توافق هسته‌ای انجام دهد و چنانچه خروج از این معاهده را مطرح کند، ایران ناقض و فسخ‌کننده این قرارداد شناخته خواهد شد.
در این میان تقسیم نقش اروپا و آمریکا بسیار ظریف و با دقت صورت گرفته است که برای ایران معامله دوسر باخت محسوب می‌شود. در حالی که اروپایی‌ها مدعی راه‌اندازی کانال تبادل مالی با ایران هستند هنوز ایران قادر به دسترسی به بازارهای سرمایه در جهان نیست و این به معنای عدم عزم جدی اروپا برای منتفع ساختن ایران از قبل این توافق است.
همان‌گونه که برجام، مکانیزم‌ساز نبود، سازوکارهای بعدی اروپایی‌ها نیز مکانیزم‌ساز نیست چرا که اساسا مسئله ایران ترنسفر مالی به صورت شبکه‌ای و دسترسی به بازارهای جهانی است در حالی که انتقال فیزیکی پول نمی‌تواند ایران را از منافع گردش سرمایه بهره‌مند کند.