چهارم آذر 65، روزی بود که بیش از پنجاه‌وچهار هواپیمای متجاوز بعثی، به قصد در هم شکستن مقاومت مردم ایران و عقبۀ جنگی اندیمشک، به مدت یک ساعت و چهل و پنج دقیقه، در وسیع‌ترین حملۀ هوایی از نظر تعداد هواپیما و مدت بمباران که در تاریخ هشت سالۀ جنگ رکورد محسوب می‌شود، نقاط مسکونی، ایستگاه راه‌آهن، تأسیسات نظامی و صنعتی اندیمشک را بمباران کردند.
نتیجۀ کار برای دشمن، اما جز افزایش پایداری و مقاومت مردم نبود و این روز علیرغم آمیختگی آن با غم و اندوه یاد شهیدان، نقطۀ عطفی شد در تاریخ مبارزات مردم ایران و اندیمشک برای دفاع از کیان اسلام و حفظ و حراست از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران ...
***
و آتش بود و دست مرگ در هر معبری پیدا
کجا بودی ببینی شد چه خونین محشری پیدا
بلا بود و بلا بود و تو گویی کربلا بود و
دوباره شد درین وادی، چنان شور و شری پیدا
چه زخم سهمگینی بود، چه تیر آتشینی بود
چه بغضی و چه کینی بود، به کامش آذری پیدا
تمام شهرآتش شد، تمامی تیر و ترکش شد
که ناگه زآسمان‌ها شد هجوم لشگری پیدا
به ناگه می‌شد از سمتی، دل صد پاره‌ای پرپر
به ناگه می‌شد از سویی، سرشعله‌وری پیدا
عروسی، جامه‌اش آتش، تمام حجله‌اش آتش
و دامادی که بی‌سر شد کنار همسری پیدا
و مادر دست و پا می‌زد میان تکه‌های خود
پدر می‌گشت تا سازد ز خود خاکستری پیدا
یکی فریاد زد: یک دسته مو از دخترم دیدم
کسی فریاد زد: کردم ز فرزندم سری پیدا
که می‌پرسد چرا باید شود ازکودکی معصوم
کتابی، کیفی و دستی، کنار دفتری پیدا؟
قیامت بود انگاری، لهیبِ کینه‌ها، آری
به گوشه گوشه شهر و به هر بام و دری پیدا
تمام ظلم برآن شد، که درتاریخ «اندیمشک»
شود از خون وز خاکستر، چهارِ آذری پیدا
 علی علیپور