بسیاری از مردم می‌پرسند چرا دعا می‌کنیم ولی اجابت نمی‌شود‌، ولی به این توجه ندارند که اصولا آداب دعا و شرایط آن را نمی‌شناسند و یا اگر می‌شناسند به آنها عمل نمی‌کنند.
آدمی وقتی نزد کسی برای گرفتن وام می‌رود که نسبت به قرض دادن آن شخص دست کم اطمینان دارد و با ادب و احترام می‌رود و درخواستش را مطرح می‌کند. پیش هر کسی هم نمی‌رود تا بعدا بگوید عطایش را به لقایش بخشیدم. وقتی شما دعا می‌کنید در حقیقت مانند کسی هستید که برای گرفتن وام می‌خواهید به نزد کسی بروید. پس باید با این اطمینان بروید که او به شما وام را پرداخت می‌کند و دعای شما را اجابت می‌کند؛ اگر شک و تردید داشته باشید و درخواست خود را با تردید مطرح کنید، در حقیقت می‌خواهید به یکی از سه چیز اقرار کنید و بگویید: یا شخص دانا به حال ما نیست؛ یا دانا است ولی ناتوان از انجام کار ما است؛ یا اینکه دانا و توانا به کار ما هست؛ ولی بخیل است و می‌ترسد که از بخشش چیزی کم شود.
اما وقتی با یقین می‌رویم نزد خدا و دعا را با حالت اطمینان و یقین مطرح می‌کنیم؛ در حقیقت به خدا می‌گوییم: دانا و علیم به حال مایی و توانا و قدیر به کار مایی و بخشنده‌ای هستی که از بخشش تو چیزی از خزائنت کم نمی‌شود.
از این رو پیامبر(ص) در‌باره شرایط اجابت دعا می‌فرماید: ادْعُوا الله وَ أَنْتُمْ مُوقِنُونَ بِالْإِجَابَهِ وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ لَا یَسْتَجِیبُ دُعَاءً مِنْ قَلْبِ غَافِلٍ لَاهٍ؛ خدا را بخوانید طوری که یقین به اجابت دعا داشته باشید و بدانید که خداوند دعا را از قلب غافل بی‌خبر نمی‌پذیرد. (بحارالانوار، ط- بیروت، ج 90، ص 321)
اینکه آن حضرت (ع) از قلب بی‌خبر و غافل نمی‌پذیرد مراد همین بی‌خبری از دانایی و توانایی و بخشندگی خداوند است. پس با غفلت و شک و تردید دعا نکنیم و وقتی به سراغ خدا می‌روییم با یقین و اطمینان از دانایی و توانایی و بخشندگی‌اش بخواهیم و اطمینان به اجابت داشته باشیم.