توصیف احوالات شهید کابلی از زبان یکی از هم‌رزمانش، شنیدنی است: «در سال ۱۳۶۰ یک بار به همراه ۹ نفر دیگر از هم‌محلی‌هایش جهت سپری کردن دوره آموزشی و اعزام به جبهه به رامسر رفت. در آن جمع از همه ما بزرگ‌تر بود. ارتش را که محل خدمت سربازی‌اش بود، به پایان رساند. بعد از خدمت ازدواج کرد که ثمره ازدواجش، تولد فرزند پسرش حمیدرضا بود. حمیدرضا هنوز دو سالش نشده بود که خبر رسید، شهید کابلی به جبهه آمده است. کسی باورش نمی‌شد تا اینکه در منطقه کردستان او را دیدیم. دیگر آن مهرانی که می‌شناختیمش نبود. روحیه‌اش خیلی تغییر کرده بود. نماز‌هایش، دعا‌هایش، صحبت و رفتار و کردارش همه فرق کرده بود. نماز‌هایش خیلی باحال و بامعرفت بود. کمتر حرف می‌زد. ادامه عملیات کربلای ۱۰ در منطقه ماووت عراق بود که بر اثر ترکش خمپاره ۶۰ به شدت زخمی شد. او را در آمبولانس گذاشتند، هر زمانی که درد زخم‌ها، او را اذیت می‌کرد فقط ذکر مقدس «یا حسین(ع)»، «یامهدی(عج)» و «یا زهرا(س)» بود که به او آرامش می‌بخشید.
به اورژانس نرسیده، به شهادت رسید و روح از کالبد جسمش جدا شده و او نهمین لاله پرپر روستای قره‌تپه شد. پیکر مطهرش بعد از تشییع جنازه بر دوش مردم در گلزار شهداء به خاک سپرده شد. فرزند دومش ابوالفضل نیز حدودا چهار ماه بعد از شهادت مهران متولد شد.»