یک وقت یکی از آقایانی که آنجا بود من یک گله‌ای از او داشتم، رفتم خدمت امام به عرض امام رساندم، امام یک قصه‌ای برای من نقل کرد(البته امام مبرا از این بود که بخواهد اسم کسی را ببرد و کسی هم جرات نمی‌کرد پیش ایشان غیبت کند) امام فرمودند که یک نفر اینجا آمد و هرچه رسید به من گفت و من تا زمانی که آنجا بود برایش پول می‌فرستادم(معلوم می‌شد امام که این را نقل کردند آن فرد آمده بود ایران) همین کاری که امام حسن مجتبی(ع) می‌کرد، همین کاری که امیرالمومنین(ع) می‌کرد. البته من آن روز نتوانستم بفهمم این خبیث که آمده و به امام جسارت کرده، کی بوده ولی امام در مقابل آن اهانت‌ها این اخلاق فوق‌العاده را نشان داده است، این فوق بشری است. مگر کسی می‌تواند این‌جور باشد. به ما اگر کوچک‌ترین اهانتی بکنند مگر می‌توانیم خودمان را قانع بکنیم. نمی‌توانیم و این بزرگوار این‌طور خودش را ساخته است.
* سرگذشت‌های ویژه از زندگی حضرت امام(ره)، ج 1، حجت‌الاسلام عبدالعلی قرهی، ص 14