راوی می‌گوید: فرزند امام صادق (ع) بشدت مریض بود. حضرت در نهایت تضرّع به خدا التماس می‌کرد: خدایا خدایا خدایا ... . ناگهان از داخل اتاق ناله‌ای بلند شد. حضرت وارد اتاق شد و لحظاتی بعد بیرون آمد اما حالش نسبت به لحظات قبل خیلی فرق داشت. در نهایت آرامش و طُمأنینه بود. عرض کردم: یابن رسول الله چه شد؟ آقازاده شفا پیدا کرد؟ فرمود: نخیر، فرزندم فوت کرد. تعجب کردم. حضرت فرمود: وظیفه ما تا قضاء و قدر نازل نشده ، دعا و التماس به درگاه خداوندی است؛ اما وقتی قضا و قدر الهی آمد، ما تسلیم هستیم.
در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم   
                          لطف آنچه تو اندیشی، حکم آنچه تو فرمایی
بعد از عمل به وظیفه، هرچه پیش آمد به حساب خدا می‌نویسیم و می‌گوئیم: «حسبنا الله و نعم الوکیل، نعم المولی و نعم النصیر»؛ خداوند ما را کفایت می‌‌کند و او خوب حامی و نگهبان و یاورى است...(آل عمران 173؛ انفال/40) بعد از آن لحظه‌های درد و رنج، انقلابی به پا می‌شود و دردها و رنج‌ها به فخر و شرف و آرامش و طُمأنینه تبدیل می‌شود؛ و هیچ حالتی مثل این حالت، جدّیّت رابطه با خداوند را نمی‌رساند؛ و لذا خداوند به صابرین چک سفید داده و فرموده: «إِنَّمَا يُوَفَّى الصَّابِرُونَ أَجْرَهُم بِغَيْرِ حِسَاب»؛ بى‏ ترديد شكيبايان پاداش خود را بى‏حساب [و] به تمام خواهند يافت (زمر/10).
کانال رسمی آیت‌الله سید حسن عاملی
   https://telegram.me/seyed_hasan_ameli