رمضان، فرصتی برای پاسخگویی مسئولان در برابر خدا(نگاه)
سمیرا خطیب‌زاده
روزهای ماه پربرکت رمضان که می‌آید، همه چیز متفاوت می‌شود، خوردن و نخوردن‌هایمان، آشامیدن و تشنگی‌هایمان، خواب و بیداری‌هایمان، حتی ثانیه ثانیه‌های این ماه، عطر دیگری دارد.
سجاده‌هایمان وسعت بیشتری می‌یابد برای خلوتی با خدا، خلوتی که در آن تنها ما باشیم و وجدان‌مان در برابر معبود، بدون ذره‌ای دروغ و ریاکاری، تملق و چاپلوسی، گردن دیگران انداختن و شانه خالی کردن.
رمضان از این منظر، سخت به کار مسئولین و دولتمردان نیز می‌آید، ماهی که باید هر کدامشان نه به من و شما، که در برابر خداوند پاسخگو باشند، در برابر وجدان خویش.
آیا چهارسال گذشته حقیقتا برای مردم کار کرده‌اند؟! آیا وجدانا به نیازهای واقعی، گره‌های معیشتی و مشکلات اقتصادی مردم پرداخته‌اند؟!
آیا به شعارهای انتخاباتی خود عمل نموده یا خواهند نمود و یا فقط و فقط برای رسیدن به چند رأی بیشتر خروار خروار شعار مطرح کرده و از عمل به آن ناتوان و درمانده‌اند؟!
آیا در راه رسیدن به قدرت و پست و مقام، اخلاق اسلامی را رعایت کرده‌اند، یا حق و ناحق برایشان تفاوتی نداشته و از هر روش و ابزاری برای رأی‌آوری بهره برده‌اند؟!
آیا در مجازات کسانی که در این چهارسال پا را کج گذاشته و به بیت‌المال مردم دست‌اندازی نموده‌اند، با صراحت و جدیت برخورد کرده‌اند، هر چند از نزدیکانشان باشد، یا راه اهمال و سستی در پیش گرفته‌اند؟!
آیا حقیقتا «اشد علی الکفار و رحماء بینهم» بوده‌اند و سینه سپر کرده‌اند در برابر گردنکشی دشمنان نظام، یا چوب تندی و شماتت را به سوی خودی گرفته‌اند و در عوض لبخند را نصیب دشمنان نموده‌اند!
آیا بر توانمندی‌های جوانان کشور تکیه نموده‌اند و برای شکوفایی هر چه بیشتر آن تلاش کرده‌اند یا به جای نگاه درون‌زا چشم به آن سوی مرزها دوخته‌اند و با واردات بی‌رویه کمر اقتصاد مقاومتی را شکسته‌اند؟!
آیا دغدغه مردم دغدغه‌شان بوده است و خواب را از چشمانشان ربوده یا مفسدان اقتصادی را ذخایر نظام معرفی کرده‌اند؟
و در یک کلام آیا به شاخصه‌های انقلاب و انقلابیگری، که رهبر معظم انقلاب بارها و بارها بر آن تاکید نموده‌اند و آن را رمز ماندگاری و حیات انقلاب دانسته‌اند، وفادار مانده‌اند؟!
رمضان فرصت مغتنمی است که همه مسئولان و دولتمردان ما به تک‌تک این سوالات با دقت و ظرافت پاسخ دهند، اما نه پاسخگویی تبلیغاتی و شانتاژ روانی برای آسوده کردن خیال خود، پاسخگویی واقعی و حقیقی در برابر خدای این مردم که از همه واجب‌تر و لازم‌تر است.