احمدعلی راغب، در یادداشتی در این باره نوشت: آوارگان و پناهجویانی که در مرزهای اروپا سرگردانند، صدایشان به کسی نمی‌رسد. هیچ صاحب قدرتی با آنها گفت‌وگو نمی‌کند و هیچ‌کس ناله زنان و کودکان‌شان را به چیزی نمی‌گیرد .نه چون در روزگار ما حنای گفت‌وگو و مذاکره، رنگی ندارد و نه از آن رو که راهی به گفت‌وگو با قدرتمندانِ امروز و فردای دنیا نیست. اینها همه هست، اما نه برای آن کس که سرزمینی از آنِ خود ندارد. وی افزود: نه امروز و نه فردا، هیچ نیرویی با امنیت مرزهای یک سرزمین که نعمتی خدادادی است برابری نمی‌‌کند.جنگاوری و مذاکره، هر دو هنر است. سلحشورانِ جنگاور و دیپلمات‌های قدرتمند، هنرمندان یک ملت‌اند که با هنرشان امنیت و عزت را برای یک کشور به ارمغان می‌آورند.همان طور که در یک ارکستر موسیقی، همه نوازندگان باید کارشان را با قدرت انجام دهند تا یک سمفونی زیبا، باصلابت و گوش­نواز باشد. سمفونی امنیت و اقتدار یک ملت نیز با کار هنرمندانه جنگاوران و دیپلمات‌ها - هردو گروه با هم - به سرانجام مطلوب می‌رسد.زبان دیپلماسی و زبان موشک، هردو ابزار این هنرمندی است. تضعیف یکی، به بهای دیگری، و یا صرف نظر کردن از یکی، برای آن دیگری، نه خردمندانه است و نه هنرمندانه.