سرویس اجتماعی-

بنا بر اخبار منتشر شده «کنفرانس ملی بازاندیشی و آینده نگری در نظام آموزش و یادگیری ایران» از روز دوشنبه با مدیریت کمیسیون ملی یونسکو و با همکاری وزارت خانه‌های آموزش و پرورش، وزارت علوم و تحقیقات، وزارت بهداشت و درمان، وزارت ورزش و جوانان، سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور، دانشگاه فنی حرفه‌ای و دانشگاه فرهنگیان، آغاز به کار کرد!
در همین رابطه سرپرست کمیسیون ملی یونسکو گفت: ظرفیت‌سازی نظام آموزشی با توجه به تحولات رایج اقتصادی و کمک به تقویت ساز و کارها و پایداری در سیاست‌های آموزشی از اهداف برگزاری کنفرانس ملی بازاندیشی و آینده نگری در نظام آموزش است.
سعدال نصیری قیداری در کنفرانس ملی(!) باز اندیشی و آینده نگری در نظام آموزشی و یادگیری ایران با توجه به تغییرات پرشتاب جهان معاصر که در مجموعه فرهنگی تلاش برگزار شد، اظهار کرد: براساس بند 1 و 2 اساسنامه کمیسیون ملی یونسکو هیئت وزیران مرکز عمل و اداره امور یونسکو در ایران و ایجاد پل ارتباطی میان یونسکو با سازمان‌های دولتی و غیردولتی در ایران درحوزه علوم، ارتباطات و آموزش است.
قیداری بدون توجه به پروژه‌های نفوذی یونسکو در حوزه تعلیم و تربیت در کشورهای اسلامی، مدعی شد به دنبال انتقال تجربه خوب جهانی کشورها در حوزه آموزش است و گفت: برنامه جامع با 17 هدف اصلی و 179 راهکار برای توسعه پایدار به تصویب سازمان یونسکو رسیده و معاونین وزارتخانه‌های آموزش و پرورش، علوم و تحقیقات و فناوری موظف هستند تا پس از احصای راهکارها آن را پس از متناسب‌سازی به وزارت خانه‌های مختلف ارائه کنند!
یونسکو مروج جهانی سازی
گفتنی است سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization، با عنوان مخفف یونسکو (UNESCO)، عنوان سازمانی فراملیتی است که در راستای اهداف نظام فکری مبتنی بر «جهانی سازی» در سال ۱۹۴۵ به عنوان یکی از اقمار سازمان ملل متحد تاسیس گردید. این سازمان می‌کوشد از طریق تمرکز بر برنامه «آموزش مشترک عمومی» نوعی مشخص و معین از ارزش‌های لیبرالیستی را در نظام تعلیم و تربیت کشورها و جوامع مختلف بگنجاند تا به واسطه آن از اصطکاک نسل‌های جدید با نظامات و زیرساخت‌های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی سرمایه داری، جلوگیری کند.
نسخه «خصوصی‌سازی آموزش و پرورش» با هدف گشوده شدن مسیر دستکاری نظام تربیتی ایرانی- اسلامی از مسیر غیردولتی نیز پیش از این با همین هدف از طریق برخی از منتسبین نفوذی دولت ارائه شده است. در ادبیات بین‌الملل، طرح خصوصی‌سازی آموزش و پرورش بخشی از فرآیند «جهانی‌سازی» تعریف می‌شود. فرآیندی که براساس آن مدیریت خدمات عمومی به شرکت‌های چندملیتی ایستاده در سایه به نام «مشارکت مردم» و «مدیریت مردم بر مردم» با تشویق و هدایت مستقیم نهادهای جهانی همچون «یونسکو» محول می‌شود.
نفوذ در تفکر نسل آینده انقلاب
«آموزش و پرورش» مهم‌ترین و کلیدی‌ترین کرسی تربیت نسل آینده است. به همین جهت شرکت‌های چندملیتی برای تصاحب مدارس در کشورهای جهان سوم  و تدوین قوانین و جزوات آموزش همگانی در خاورمیانه، به بالاترین نهادهای دولتی «نفوذ» کرده و اجرای برنامه آموزش همگانی یونسکو را از ملزومات پیوستن به «سازمان تجارت جهانی» و بهره‌مندی از فاکتورهای اقتصادی و سیاسی باشگاه کشورهای توسعه یافته برمی‌شمارند. با این احتساب در پی تحقق ایده «جهانی‌سازی» نظام تعلیم و تربیت اسلامی و با واگذاری وظایف حاکمیتی به متصدیان ایستاده در صف خصوصی‌سازی، چه بر سر حوزه تربیت نسلی می‌آید؟ اصولا کدام نهادها و مراکز خواستار تسلط و خرید نهادهایی پر هزینه همچون «آموزش و پرورش» هستند؟
حاکمیت مشترک ایران و یونسکو؟!
همکاری گسترده دستگاه‌های دولتی در امر کاملا حاکمیتی و خصوصی آموزش و پرورش با نهاد ضدملی همچون یونسکو که پیش از این پروژه‌هایی همچون رواج بی‌اجازه روش تربیتی «مونته سوری» را چراغ خاموش و با هدایت جریان غیردولتی در کشورمان اجرایی ساخته، حقیقتا موضوع نگران‌کننده‌ای است که پیش از این نیز بارها در کیهان مورد تذکر واقع شده بود. با این وجود به نظر می‌رسد شبکه نفوذ در دولت یازدهم به کرسی‌های عالی وزارت خانه‌هایی همچون آموزش و پرورش، علوم و دانشگاه فرهنگیان رسیده است.
مشخص نیست نظام آموزشی که برنامه بازاندیشی و آینده نگری آن را «یونسکو» برگزار می‌کند دقیقا چه سرنوشتی پیدا می‌کند اما شکی نیست که یونسکو خود را موظف به تلاش برای نهادینه ساختن فرهنگ ایرانی- اسلامی میان کودکان ایرانی نمی‌داند و به عنوان نهادی بین‌المللی که برآمده از نظام لیبرال سرمایه‌داری است اصول و ارزش‌های بنیادین آموزش همگانی از جمله ضدیت با ترویج گزاره‌های فرهنگی اسلامی را پیش از این کلاسه کرده است! از جمله می‌توان به برنامه ویژه یونسکو برای اصلاح بنیادین مفاهیم آموزشی و تربیتی در سایر جوامع اسلامی همچون فلسطین، اردن، امارات، بحرین، عمان، قطر، لبنان و عربستان به نفع صهیونیسم و به اصطلاح حل «بحران اعراب و اسرائیل» از مسیر تغییرات فرهنگی در قالب برنامه آموزشی «صلح جهانی» اشاره کرد.