صادق زیباکلام پیش از این در روزنامه آفتاب یزد مدعی شده بود که تمام موضوعات مورد اختلاف در مذاکرات از سر راه برداشته شده و مردم از همین حالا آماده جشن هسته‌ای در عید فطر باشند!
او اما اکنون در روزنامه اعتماد می‌نویسد: مردم اگر تیم مذاکره‌کننده با همه دوندگی‌ها به ماحصل دلخواه نرسد، باز هم محال است از حمایت از تیم مذاکره‌کننده عقب بکشند. این حمایت و همبستگی ملی را حتی با وجود شکست، بارها و بارها دیده‌ایم.
زیباکلام با مثال زدن باخت تیم ملی فوتبال در مقابل آرژانتین می‌نویسد: حالا حمایت و پشتیبانی مردم از تیم مذاکره‌کننده ظریف هم به همین شکل است. شکست در مذاکرات هسته‌ای اگرچه برای مردم ایران تلخ و سنگین خواهد بود، اما با اعتمادی که به تیم مذاکره‌کننده دارند، همچنان به حمایت و پشتیبانی‌ها ادامه می‌دهند.
همین اعتقاد مردم باعث می‌شود، حتی اگر توافق با شکست مواجه شود، مردم آن را به پای تیم مذاکره‌کننده ننویسند. تمام مدتی که مردان هسته‌ای ما با مرارت و پایمردی پشت میز مذاکره نشستند، مردم ایران با خوشبینی اخبار را دنبال می‌کردند و به پایان خوش آن امیدوار بودند.
وی سپس طبق معمول خود به تیم مذاکره‌کننده سابق حمله کرد و نوشت: حتی مردم خوب می‌دانند اگر این تلاش و ممارستی که تیم ظریف در راه مذاکرات هسته‌ای انجام داد، تیم قبلی انجام داده بود شاید در همان دوران ما به نتیجه دلخواه رسیده بودیم. مردم نقش‌های قهرمان‌مابانه‌ای که تیم قبلی بازی می‌کردند را با هوشیاری می‌دیدند؛ نقش‌هایی که با وجود کم‌کاری‌ها و ضعف‌هایی که در عملکرد مذاکرات داشتند، اما در مصاحبه‌های مطبوعاتی با ژست قهرمانانه‌ای ظاهر می‌شدند که ما مقابل غربی‌ها ایستاده‌ایم.
آقای زیباکلام ظاهراً با زرنگی و نبوغ خاصی خواسته در نوشته اخیر، گاف قبلی درباره جشن گرفتن را بپوشاند اما به جای عذرخواهی به خاطر اینکه چیزی از مسائل هسته‌ای و مذاکرات نمی‌داند و با این وجود اظهارنظر می‌کند و جشن می‌گیرد و هورا می‌کشد، روش پر رو بازی و حمله به تیم سابق مذاکره را برگزیده است. اما در عین حال توضیح نمی‌دهد که همه تیم‌های مذاکره پای منافع ملی ایستاده بودند و این طرف آمریکایی و غربی بود که به خاطر بدذاتی خود در طول این 12 سال حاضر نشده حداقل حقوق ملت ایران را به رسمیت بشناسد.
اما درباره پیش‌بینی واکنش مردم باید گفت ملت ما عاقل‌تر و فهیم‌تر از آن هستند که نسبت به موفقیت یا ناکامی مذاکرات واکنش‌های هیجانی بی‌خردانه از جنس واکنش‌های آقای زیباکلام نشان بدهند. همان طور که اکثریت قاطع همین مردم برای بیانیه کذایی لوزان - با وجود فضاسازی‌های رسانه‌ای- جشن نگرفتند و به اندازه بازی استرالیا یا حتی آرژانتین به خیابان نیامدند. بنابراین باید به آقای زیباکلام توصیه کرد که به جای ارشاد مردم برای جشن توأم با ذوق‌زدگی یا دعوت خویشتنداری به خاطر شکست مذاکرات! زمام زبان و قلم خود را داشته باشد و درباره موضوعی که سر در نمی‌آورد و خطاب به ملت حکم صادر نکند.
از طرف دیگر باید گفت بن‌بست مذاکرات به خاطر کارشکنی و زیاده‌خواهی غرب، شکست ایران نیست آن گونه که برخی محافل غرب‌زده القا می‌کنند.
و بالاخره باید به نشریات زنجیره‌ای متذکر شد آبروی خود را بر دست برخی شبه روشنفکران دم دمی مزاج و کم‌سواد و بی‌اطلاع به حراج نگذارند؛ هر چند که گویا مأموریت بزک کردن چهره آمریکا برای این نشریات، یک وظیفه اجباری است.
سردبیر روزنامه آفتاب یزد - روزنامه‌ای که خواستار جشن پیشاپیش شده بود- هم اینک متواری است و در آمریکا پناهندگی گرفته است.