شهید«علی احمدی» در سال 1339 در گرگان دیده به جهان گشود. در عملیات «والفجر 8» حاج‌علی احمدی فرمانده گردان بهداری لشکر25 کربلا بود. او که به امام حسین‌(ع) علاقه ویژه‌ای داشت همواره در سخنرانی‌های خود به ویژه در ایام محرم از قیام سیدالشهدا می‌گفت تا رزمندگان با ابعاد ناشناخته قیام عاشورا و هدف قیام امام حسین‌(ع) آشنا شوند. در جریان این عملیات قرار بود تعدادی از آمبولانس‌ها از جاده آسفالت به شهر «فاو» بروند ولی دشمن این جاده را زیر آتش خود داشت برای همین شرایط به گونه‌ای رقم خورد که تعدادی از رانندگان توانایی رانندگی در این شرایط را نداشتند. به همین دلیل حاج‌علی احمدی تعدادی از رانندگان را جایگزین راننده‌هایی کرد که نمی‌توانستند در آن موقعیت حساس رانندگی کنند. او برای آنکه به راننده‌های جدید راه را نشان دهد خودش با پای پیاده جلوی خودروهای آمبولانس می‌دوید. در جریان هدایت این آمبولانس‌ها ناگهان یکی از رانندگان که مسئول خودرو اول ستون آمبولانس‌ها بود کنترل خودرو را از دست داد و کم مانده بود که حاج‌علی را زیر بگیرد. خوشبختانه حاجی توانست به موقع خود را کنار بکشد اما یکی از پاهایش به دلیل آنکه زیر لاستیک مانده بود به شدت مجروح شد. گویا سرنوشت حاج‌علی در همین عملیات رقم خورده بود چرا که سرانجام به دلیل این مجروحیت، روز 13 اسفند سال 64 هنگامی که هواپیمای دشمن منطقه «فاو» را بمباران کرد او نتوانست به موقع موضع بگیرد و براثر اصابت ترکش به بدنش شهيد شد.
گوشه‌اي از دست‌نوشته‌هاي شهيد «علی احمدي: «واي برما كه اگر نتوانيم خودمان را تزكيه و در تمام اعمالمان به خدا اقتدا كنيم، كه ذلت دنيا و خواري آخرت را برايمان خريده‌ايم. اگر كارها و اعمال جهت خدايي داشته باشند ديگر انسان خسته نمي‌شود، روح پيدا مي‌كند. عاشق مي‌شود و وقتي عاشق شد ديگر خيال پرواز در سر دارد و دنيا برايش قفس مي‌شود.