Research@kayhan.ir
در پاییز سال 1365، حدود 9 ماه قبل از اعزام ناوگان‌هاي آمريكا و متحدان اروپايي او به خليج‌فارس، «واينبرگر» وزير دفاع آمريكا، در برابر كميته روابط خارجي سناي اين كشور گفت:
«در صورتي كه قطعنامه تحريم اجرا شود، ريشه توانايي ايران براي ادامه جنگ به سرعت خشك مي‌شود و در واقع ريشه موجوديت ايران نيز به عنوان يك ملت به خشكي مي‌گرايد.»
تأكيد واينبرگر به «خشك شدن ريشه موجوديت ايران به عنوان يك ملت» را نمي‌توان يك اشتباه در گفتار و يا بي‌توجهي در اظهارنظر تلقي كرد، به‌ويژه آنكه واينبرگر به عنوان يك مقام رسمي، اين مطلب را در يك مجمع و مركز رسمي اظهار مي‌دارد و اين امر عملاً با آنچه آمريكا به عنوان يك خط مشي در قبال ايران اسلامي در پيش گرفته بود، انطباق كامل داشت.1
حمله به هواپیمای مسافری ایران:
آمريكا پس از آنكه در رسيدن به اهداف خود برای به زانو درآوردن ايران از طريق جنگ نفت‌كش‌ها و حمله به مراكز اقتصادي ايران ناكام ماند، سعي كرد تا با ايجاد رعب و وحشت در ميان مردم، به فشار خود جهت بازداشتن ايران از ادامه جنگ بيفزايد. يكي از اين ترفندها، ناامن كردن خطوط هوايي ايران براي هواپيماهاي مسافربري بود. آمريكا به وضوح دريافته بود كه يكي از اصلي‌ترين كانون‌هاي قدرت در جمهوري اسلامي ايران، مردم مي‌باشند. به همين علت نيز عليرغم تمامي ضوابط اخلاقي، معيارهاي انساني و موازين شناخته شده بين‌المللي، مردم عادي و غيرنظامي را آماج شديدترين و غيرانساني‌ترين حمله‌هاي خود قرار داد كه همگي حلقه‌هاي متعددي از يك سلسله جبهه‌هاي فشار بوده و با هدفي واحد از يك منشأ واحد ريشه گرفته بودند. آمريكا در اين مقطع علناً با مردم بي‌گناه وارد جنگ شد و در نتيجه جنايت وحشيانه آمريكا كه روز يكشنبه دوازدهم تيرماه 1367، با شليك 2 فروند موشك توسط رزمناو «وينسنس» مستقر در خليج فارس به سوي هواپيماي مسافربري جمهوري اسلامي ايران اتفاق افتاد، 290 انسان بي‌گناه مظلومانه قتل‌عام شدند.2
حادثه سقوط هواپيماي مسافربري ايرباس و كشتار 290 مسافر آن از جمله حوادثي بود كه آمريكايي‌ها دليل موجهي براي ارتكاب آن ارايه نكردند. در ابتدا آن را يك هواپيماي نظامي خواندند. سپس با تصحيح اين اتهام مضحك، هواپيما را خارج از دالان هوايي وانمود كردند و پس از آنكه مسير قانوني هواپيما مورد تأييد سازمان‌هاي بين‌المللي هواپيمايي «ايكائو» و «ياتا» قرار گرفت، در موضعي منفعلانه‌تر از قبل، به اشتباه بودن اين حمله اذعان كردند. ولي بعداً براي جبران ضعف سياسي خويش، در يك دهن‌كجي آشكار به همه ارزش‌هاي انساني و اخلاقي، به فرمانده ناو «وينسنس»ـ ناو حمله‌كننده به هواپيمای ایرانی ـ مدال شجاعت! اعطا كردند.3
ایالات متحده ابتدا کوشید تا افکار عمومی را گمراه کند و مسئولیت خود در قبال این حادثه را انکار نماید. ریگان رئیس جمهور آمریکا، اظهار داشت که هواپیما مستقیماً به سمت ناو وینسنس در حرکت بوده و لذا مورد اصابت موشک قرار گرفته است. ژنرال ویلیام کراو رئیس ستاد مشترک این کشور نیز ابراز داشت که وینسنس با هدف دفاع از خود، شلیک کرده است .4
اما وزیر امور خارجه ایران در رد ادعاهای آمریکا، در شورای امنیت اظهار داشت: « اعترافات یک کشتی دیگر آمریکایی، اساس استدلال به ظاهر استوار رئیس جمهور آمریکا و مقامات برجسته نظامی این کشور را بر هم می‌زند. براساس گزارش مورخ 5 جولای 1988 روزنامه واشنگتن پست، پنتاگون پس از انجام عملیات، گزارشی از کشتی دیگر خود ـ ناو جنگی سایرز که در آن نزدیکی حضور داشت ـ دریافت می‌کند که نشان می‌دهد هواپیمای ایرانی هنگامی که مورد اصابت قرار گرفت، در حال اوج گرفتن بوده است. همچنین به گزارش واشنگتن پست در ششم جولای 1988، برخلاف اظهارات رهبران آمریکا در دروغ پردازی برای انحراف افکار عمومی، آنها در خلوت اعتراف می‌کنند که حتی داستان مربوط به منحرف بودن هواپیما از دالان هوایی، چیزی جز صحنه‌سازی نبوده است و براساس اظهارات آقای آسپین رئیس کمیته نیروهای مسلح مجلس سنا، مقامات پنتاگون در گزارش محرمانه به مجلس سنا، گفته‌اند که هواپیمای ایرانی بر خلاف آنچه که گزارش شده، در خارج از کریدور هوایی غیرنظامی پرواز نمی‌کرد. »5
اظهارات ضد و نقیض مقامات آمریکایی درباره فاجعه ایرباس، زمانی رنگ باخت که چهار سال بعد روزنامه نیویورک تایمز در گزارشی اعلام کرد که ناو وینسنس در آبهای فلات قاره ایران قرار داشت و نه در آبهای بین‌المللی و پنتاگون در آن زمان بر این حقیقت سرپوش گذاشته بود. در این رابطه دریاسالار ویلیام کراو نیز در گفت و گو با بی.بی.سی گفته بود که ناو وینسنس بدون هیچ دلیل روشنی به کرانه آبهای ایران آمده بود. در واقع، این ناو به طور غیرقانونی وارد آبهای ایران در خلیج فارس شده بود .6
منابع در دفتر روزنامه موجود است