جشنواره مردمی عمار، یک سال پس از انتخابات سال 88 و شروع فتنه آمریکایی و اسرائیلی آن سال، به همت جمعی از سینماگران و هنرمندان عرصه‌های دیگر هنر پا گرفت.
شاید آن روزی که کارگزاران عمار، کلید شکل‌گیری جشنواره را زدند، هرگز فکر نمی‌کردند که در سال 89، سینماگران نوجوان و جوانی، با هزینه شخصی، دست به تولید آثاری جدی با موضوع فتنه زده‌اند که از حیث سبک و ساختار، نوید آینده‌ای درخشان می‌دهد. آینده‌ای برای سازندگان آن آثار!
با تأسف باید گفت، امروزه سینمای ایران در بعد پرداختن و اساساً دغدغه‌‌مندی نسبت به «تاریخ و سیاست» و «آرمان‌ها و دستاوردهای انقلاب و نظام دینی» و کلان‌تر از اینها؛ نسبت به مقوله «دین و دین‌مداری»، دچار فقر اندیشه و استعداد و آثار جدی و گرانسنگ است! از این رو، کشف و شناسایی و حمایت از استعدادهای دینی دغدغه‌مند، در حوزه سینما، ضرورتی ناگریز بوده و... هست!
عمار آمد تا ضمن رویکرد به ضرورت یاد شده، برای تصرف صحنه سینمای ایران دورخیز کند و گام بردارد!
عمار آمد تا ثابت کند:
اولاً: با بهره از صنعت و هنر یا بهتر بگوییم «ابزار» سینما، می‌توان فرهنگ دینی و گفتمان انقلابی را منتشر و در اذهان و دلها، نهادینه کرد.
دوم: هنر منافاتی با دین‌مداری و دغدغه‌مندی ندارد.
سوم: هنرمند متعهد، فقر کشور ما نیست. بلکه نبودن زمینه و اراده برای منزوی کردن هنرمندان متعهد، تصور فقر «هنرمند متعهد» را ایجاد کرده و دامن زده است.
چهارم: هنرمندان، در جای خود، نسبت به هنرمندان سینماگر بی‌نسبت با دین، در کشور ما، در جایگاه بالاتری از حیث اندیشه و تکنیک، ایستاده‌اند.
پنجم: با فراخواندن مردم به یارگیری، می‌توان به انتشار هنر دینی، در گوشه گوشه ایران بزرگ همت گماشت و توفیق پیدا کرد.
«چه کسی ما را کشت»، «فندک انگلیسی»، «علمک»، ما اقتصاددانیم» و... اینها کارهای کوچکی نیست! اکران فیلم‌های جشنواره در 500 نقطه کشور با هزینه غیردولتی، اتفاق ساده‌ای محسوب نمی‌شود! تلاش هنرمندان 90 کشور در جشنواره‌ای که تنها پنج دوره آن برگزار شده است، قابل نادیده گرفته شدن نیست!
برگزاری جشنواره عمار، می‌تواند الگویی برای جشنواره بین‌المللی فیلم فجر به حساب آید. جشنواره فجری که قرار بود، خود یک «عمار» باشد، برای «دین و انقلاب» تجلی کند اما...!
عمار خود ثابت کرد که دولت و سینماگران، «باید» آن را جدی بگیرند!
پژمان کریمی