(بدان ای سالک طریق حق!)
کسانی که در تصمیم‌گیری‌هایشان با خدا هیچ کاری ندارند و به هیچ وجه خدا و رضایت او را در کارهایشان ملاحظه نمی‌کنند و چیزی جز پول و لذائذ دنیوی در فعالیت‌هایشان وجود ندارد ایجاد این حالات چه شخصی و چه اجتماعی، تدریجی الحصول است، یعنی دل سپردن به دنیا، به صورت دفعی حاصل نمی‌شود. مادی‌گرایی حرکتی است که به صورت تدریجی حاصل می‌شود تا اینکه در نهایت، دنیا برای شخص، تبدیل به هدف شده و در آخر موجب می‌شود که به غیر دنیا اصلا فکر نکند. لذا اگر کسی هم بخواهد به او تذکر دهد و یا واعظی، او را موعظه کند، به هیچ وجه تاثیری در او نخواهد گذاشت.
شما در کلمات ائمه(ع) می‌بینید که این مطلب، تحت عنوان «عبودیت» نسبت به دنیا مطرح شده است و قرآن کریم نیز از آن به «الوهیت» تعبیر می‌کند. «من اتخذالهه هواه» (فرقان- 43) یعنی کسانی که هوای نفس را خدای خودشان قرار می‌دهند. هوای نفس همان علقه به دنیا است که وقتی تشدید شود، خدای انسان می‌شود.1
___________________________
1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 100