هر چند مدت كوتاهي را در دانشگاه گذراند، ليكن معدل درخشان او نشان از هوش سرشار ايشان بود. او اسوه اي از تواضع بود.
او كشاورز زاده ‏اي بود كه درس و بحث را رها كرد و جبهه را سكوي پرواز خود نمود.
ایشان در 19 ارديبهشت وصيتنامه اش را نوشت و فرداي آن روز در محور شلمچه در عمليات بيت المقدس به آرزوي خويش دست يافت و به شهادت رسيد.
در بخش هایی از وصیت نامه شهید دانشجو «علی اصغر افشاری» چنین می خوانیم:
شايد نوشتن وصيت نامه براي رزمندگان راه حق و سربازان اسلام علی الخصوص در اين جنگ تحميلي يك سنت شده باشد و البته بخش اعظم رسالت يك رزمنده شهيد، با اين نوشته ها تامين مي گردد. رسالتي كه ناشي از تعهد آن رزمنده براي كمك به پيشبرد خط الهي و پيشتازان آن خط در هر مقطع زماني مي باشد .
در اين زمان نيز وجود رهبر و پيشتازي چون امام امت براي هدايت كاروان هابيليان، اين وظيفه را هر چه بيشتر تذكر مي دهد.
ولي من به واسطة سنگيني خطا و گناه و غلبه نفس، نمي‌توانم به خود اين اجازه را بدهم كه من هم رزمنده ام و يا اينكه من هم پيرو امامم.
ولي به دليل اينكه شايد در مجاورت سربازان اسلام و اين مجاهدين واقعي في سبيل الله بتوانم بهره اي ببرم و با ديدن حال و چهره هاي نوراني كه منبعث از ايمان واقعي آنها به ياري خداوند تبارك و تعالي است به همراه آنها آمده ام و در ضمن آن، با وجود قلب سياه و گرفته، آرزوي بخشش از خداوند تبارك و تعالي را دارم.
پيامي ندارم و نمي توانم داشته باشم جز بيان آنكه بخواهيم از تمامي برادران و خواهران كه همگي براي سلامتي امام(ره) دعا كنند و اينكه خداوند ايشان را تا ظهور مهدي(عج) پايدار نگهدارد؛ ان شاالله.
از كليه خواهران و برادران كه در طول زندگي با آنها تماس داشته ام خواهشمندم كه اگر ناراحتي و مسئله اي از من دارند مرا ببخشند و از من درگذرند كه واقعا در زير بار فشار گناهانم در حال خرد شدنم. لااقل با بخشش هاي شما مقداري از مجازاتم تخفيف يابند.
از همه بيشتر از پدر و مادر عزيزم تقاضاي عفو و دعا مي نمايم. من براي شما فرزندي قابل نبودم و عاملي جز اذيت براي شما فرشتگان آسماني زندگيم، نداشتم از شما مي خواهم كه بعد از من ناراحتي نداشته باشيد و فقط دعا كنيد كه خداوند گناهانم را ببخشد.