نشریه «نشنال اینترست» در تحلیلی تصریح کرد: مدافعان حضور نظامی آمریکا در عراق استدلالشان این است که این اقدام آمریکا نفوذ کافی برای تحت فشار قرار دادن مالکی برای به کارگیری شیوه حکومت‌داری فراگیرتری را فراهم خواهد کرد. این ادعای عجیب و غریبی است. آمریکا زمانی که حضور نظامی بلندمدتی در عراق داشت نتوانست مالکی را وادار به پیروی کند.
این نشریه می‌افزاید: یک دلیل که ایالات متحده باید اجازه دهد ایران عراق را نجات دهد این است که ایران بیشتر از واشنگتن به این هدف متعهد است. در حالی که ممکن است آمریکا و ایران منافع مختلفی در تعادل طایفه‌ای در عراق داشته باشند. حمله هوایی آمریکا تنها به دولت عراق کمک خواهد کرد که نیروهای داعش را شکست دهد. کنترل داعش بر قسمت‌هایی از عراق قطعا به نفع آمریکا نیست و در عین حال خطری بالقوه برای ایران خواهد بود. تهران هرگز اجازه نمی‌دهد که دولت عراق توسط سلفی‌ها سرنگون شود. پس در بهترین حال مداخله نظامی آمریکا تنها می‌تواند همان چیزی را به ارمغان آورد که ایران هرگز تحمل نمی‌کند. اما اگر از گذشته درس بگیریم ایران به احتمال زیاد تاثیر بیشتری در حمایت از دولت مالکی خواهد داشت.
 نشنال اینترست نوشت: ایران تنها چند سال بعد از انقلاب اسلامی و در حالی که درگیر جنگ با صدام حسین بود توانست با نفوذ در لبنان گروهی را تشکیل دهد که اکنون قوی‌ترین نیروی سیاسی و نظامی این کشور است. به طور مشابه با وجود تعهدات بسیار آمریکا به عراق پس از تهاجم سال 2003  و نیروهای قدس ایران در زمان حضور آمریکا در این کشور بارها و در موارد مختلف از آنها پیشی گرفتند. ایران مدتها پیش از خروج نیروهای آمریکایی از عراق خود را به قدرت برتر در عرصه این کشور تبدیل کرده بود.
این نشریه آمریکایی ادامه می‌دهد: اخیرا هم حضور نیروهای قدس سپاه در سوریه توانست اوضاع را به نفع بشار اسد برگرداند. به طور خلاصه، ایران نه تنها مانند آمریکا منافعی ضروری در عراق دارد بلکه نشان خط سیری از موفقیت‌های اثبات شده را در درگیری‌های خاورمیانه از خود ثبت کرده است. آمریکا هم می‌تواند چنین چیزی را بگوید؟
نشنال اینترست اضافه کرد: اعتراض اصلی نسبت به اجازه نجات عراق به ایران این است که این کار نفوذ تهران در بغداد را تقویت خواهد کرد. شاید! اما ایران در حال حاضر هم کنترل لازم بر دولت عراق را دارد و دشوار است که ببینیم چنین اقدامی نفوذ بیشتری را برای ایران به همراه داشته باشد. در حقیقت پیش از سرنگونی صدام، مالکی و بسیاری از رهبران ارشد عراقی برای دهه‌ها با ایران و حزب‌الله همکاری داشتند. این ایرانی‌ها بودند که توانستند مالکی را پس از انتخابات 2011 در این سمت نگه دارند. در عوض مالکی از تمدید توافقنامه وضعیت نیروها با ایالات متحده خودداری کرد. نخست‌وزیر عراق همچنین اعتنایی به درخواست‌های مکرر آمریکایی‌ها برای توقف همکاری با ایران برای دفاع از دولت سوریه نکرد... واقعیت این است که ایران و ایالات متحده دیگر بر سر نفوذ در بغداد نمی‌جنگند. ایران پیش از این برنده این جنگ بوده است. ایالات متحده با سرنگون کردن صدام در سال 2003 و به قدرت رساندن شیعیان، عراق را در یک سینی نقره‌ای به ایران تقدیم کرد.