اول از بازی فرانسه آغاز کنیم، قهرمان جام جهانی 1998 در بازی با هندوراس نشان داد تیم پرقدرتی است که مجموعه‌ای از بازیکنان تکنیکی را در اختیار دارد.
بازیکنان تکنیکی فرانسه می‌توانند برای هر تیمی دردسرساز باشند اما این دلیلی بر قدرت بالای خروس‌‌ها نیست. شاگردان دشان سازماندهی تیمی مناسبی ندارند، منظور از سازماندهی همان عوامل مختلفی هستند که یک تیم را متمایز می‌سازد؛ مثل نظم تیمی، فاصله مناسب میان بازیکنان، وظایفی که به بازیکنان محول می‌شود( چه انفرادی و چه تیمی) و... فرانسه در رعایت این اصول چندان موفق نبود تا جایی که مشاهده می‌شد در برخی از دقایق بازی، فاصله خطوط این تیم به 50 متر نیز می‌رسید!
در مجموع برداشت ابتدایی از نخستین بازی فرانسه آن بود که دشان تیم خوبی را روانه برزیل کرده اما در حد و اندازه‌های قهرمانی نیست.
آرژانتین دیگر تیمی بود که بامداد دوشنبه برابر بوسنی به میدان رفت و موفق شد این تیم را با نتیجه دو بر یک شکست دهد. در این بازی نیز حرکات انفرادی مسی تعیین کننده بود و این بازیکن نقش پررنگی در موفقیت تیمش داشت.
آرژانتین تا قبل از آنکه مسی راه بیفتد( 30 دقیقه پایانی) هرگز چهره یک تیم مدعی را نداشت. این شیوه بازی نشان داد که شاگردان الخاندرو سابیا هنوز وابستگی بسیاری به بازیکنی چون مسی دارند.
خط دفاعی آرژانتین نیز عملکرد ضعیفی برابر بوسنی داشت، خوردن یک گل ساده از بوسنی نشان می‌داد که یاران مسی اصول دفاعی را خوب رعایت نمی‌کنند و اگر فکری برای رفع این مشکل نکنند، قطعا نمی‌توانند در حد و اندازه مدعی قهرمانی ظاهر شوند.