محمدبن ابی‌عمیر از شاگردان خاص و مورد اطمینان امام‌موسی بن جعفر(ع) و امام‌رضا(ع) و امام جواد(ع) بود.
او با اینکه فقیه و زاهد و عابد و محدث و از فقهای عالی مقام بود، تجارت نیز می‌کرد، و از این راه معاش خود را تامین می‌نمود.
شخصی ده هزار درهم بدهکار ابن‌ ابی‌عمیر شد. روزی این شخص اموالش را از دست داد و فقیر شد و دیگر چیزی نداشت تا بدهکاری خود را ادا کند. خانه خود را به ده هزار درهم فروخت و آن مبلغ را برداشت و نزد ابن‌ابی‌عمیر آمد و گفت: بدهکاری خود را آورده‌ام.
ابن‌ابی‌عمیر به او گفت: این پول را از کجا آورده‌ای؟ آیا به تو ارث رسیده است؟ گفت: نه، عمیر گفت: آیا کسی این پول را به تو بخشیده؟ گفت: نه، خانه‌ام را فروخته‌ام تا قرض خود را ادا کنم. ابن‌ابی عمیر گفت: ذریج بن محاربی نقل کرد که امام صادق(ع) فرمود: لایخرج الرجل عن مسقط راسه بالدین، ارفعها فلا حاجهًْ لی فیها» انسان به خاطر پرداخت وامش، از خانه‌اش بیرون نمی‌رود، این پول را بردار و ببر، نیازی به آن ندارم. (1)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- سفینهًْ البحار، ج 1، ص 314