پرستویی در این یادداشت که نسخه‌ای از آن هم برای روزنامه کیهان ارسال شده نوشته است: همان‌گونه که در جریان هستید امسال عده زیادی از عزیزانمان، به مانند دیگر مسلمانان جهان به زیارت خانه خدا رفتند، ولی متاسفانه نه بر اثر زلزله، نه در شعله‌های آتش، نه با گلوله، و نه در قعر دریای بیکران بلکه در کنار خانه امن الهی و در حال انجام مراحل آیینی منا و تنها بر اثر سهل‌انگاری و بی‌توجهی خونسردانه  میزبانان، به شکل فجیعی بیش از چهار هزار نفراز این انسان‌های پاکباخته، غریبانه جان به جان آفرین تسلیم نمودند. وسعت عمق فاجعه به گونه‌ای است که هنوز جنازه پاک تعدادی از این قربانیان به آغوش بازماندگان نرسیده و در وضعیت نامعلومی قرار دارند و دیگر حجاجی که با درد و اندوه ودر حالت شوک به وطن خود باز گشته‌اند، از این رخداد،  داستان‌های اسف‌انگیزی دارند که شنیدنشان، تحمل و استواری کوه می‌خواهد و بس. حال پرسش آن است که اکنون تکلیف ما به عنوان یک انسان در مقابل این حادثه چیست؟ آیا باید سکوت کرد و یا به یک اظهار تاسف صرف بسنده کرد؟ خیر همه می‌دانیم که وجدان انسانی در این‌گونه موارد حکم و ایجاب می‌کند که  ناله اندوهگین و درکام مانده بازماندگان را به فریاد تبدیل کرده و باغیرت ایرانی، به گوش همه جهانیان و نیز سازمان‌های بین‌المللی از جمله سازمان ملل برسانیم، چرا که جهان باید بداند که چه ظلمی در حق این عزیزان خداپرست، به ناحق روا شده است .
 پرستویی در این یادداشت همچنین نوشته است: همگی هم‌اکنون از دوستان و آشنایان خود بخواهیم تا در سایت موزه صلح جانبازان شیمیایی تهران، در کمتر از یک دقیقه، امضاء خود را به سادگی ثبت نمایند. برای رسیدن به مرز یک میلیون امضاء لازم، تنها یکصد و پنجاه هزار امضا باقیمانده است. پس بشتابیم تا همچون همیشه نشان دهیم ایرانی در مرگ هموطنانش ساکت نخواهد نشست .