میلاد عرفان پور

 1
ما سینه زدیم و بی‌صدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آن‌ها دیدند
ما مدعیان صف اول بودیم
از آخر مجلس شهدا را چیدند
2
 ما آیه‌های عصر خسرانیم
معجونی از تردید و ایمانیم
عهد الست از یادمان رفته‌ست
ما اهل نسیانیم، انسانیم
تبعیدمان کرده‌ست اقیانوس
امواج سرگردان طغیانیم
عالم همه آیات توحید است
با این‌همه، ما بندۀ نانیم
هم هم‌چنان دلتنگ فردوسیم
هم در صف گندم، فراوانیم
ما آتشیم و عمر ما هیزم
از خاطرات خود گریزانیم
ای آه! اگر سوی خدا رفتی
با او بگو که ما پشیمانیم
3
بی‌گمان دریا
شاعری شیدا و آشفته‌ست
با همین امواج کوتاه و بلندش
اولین نیمایی تاریخ را گفته‌ست