در دوران جنگ تحميلي وظيفه رفتن به جبهه را بر دوش گرفت و براي نخستين بار عازم جبهه ذوالفقاري آبادان شد. وي در سال 62 در رشته اقتصاد ديپلم خود را اخذ كرده بود و یکسال بعد در رشته الهيات دانشگاه تهران مشغول به تحصيل گشت.
این شهید والامقام نهایتاً در سوم اردیبهشت 66 در منطقه عملیاتی کربلای10 به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
در گزیده‌ای از وصیت‌نامه شهید دانشجو «علی اصغر ربیع نتاج» چنین آمده است:
وصيت‌ها و سفارش‌های شهيدان ما كم نيستند ولي كجاست گوش شنوا؟! درد ما اين است كه جاي خالی اين شهيدان را كسي نمي‌تواند پُر كند. كساني كه يك تنه در مقابل گردانی می‌ايستادند و مقاومت كردند و تشنگي كشيدند اما واقعاً جاي تعجب است هزاران شايعه و تهمت عليه همين انسان‌هاي پاك و بسيجي‌ها درست كردند كه آنان براي پول يا چيز ديگر به جبهه مي‌روند و دين و تقوي از يادشان رفته است!
اينان انسان‌هايي بودند كه قدر آنان را كسي نشناخت و حيف بود با كساني زندگاني مي‌كردند كه همپرواز آنان نبودند.
برادران! بايد آن كسي كه زن و مال و فرزند و... را رها كرده و به جبهه آمده و با كسي كه امروز و فردا مي‌كند و در برابر خود مانع و مشكلات خانوادگي را ظاهر می‌بينند و عزم جبهه نمي‌كند، فرق داشته باشد.
مگر نه اينكه عاشق با خون سخن مي‌گويد و با خون پيام مي‌دهد. نمي‌دانم چرا برخی از جهاد واهمه دارند؟
به مردم بگویيد كه ما بايد خونين زندگي كنيم چون وارث خون شهيدانيم. ما امروز بايد دست و پا بزنيم تا ديگران نروند و بايد قربانی شويم تا آيندگان ذبح نگردند.