امام حسین(ع) پس از شهادت به وحدانیت خداوند و اعتراف به رسالت پیامبرش و حق بودن بهشت و جهنم به محمد حنفیه می‌نویسد: من از مدینه خارج نشدم برای راحت‌طلبی و خوشگذرانی و نه از روی ستم و نه به منظور فساد کردن، بلکه من از این جهت بیرون می‌روم (قیام می‌کنم) که امت جدم و اجتماع منحرف آن‌ها را اصلاح کنم و نجات دهم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و روش من مانند جدم و پدرم علی‌بن ابیطالب است. پس هرکس مرا با این هدف حق و مقصد خدایی بپذیرد، به صلاح و سعادت خود رسیده و آن‌کس که مرا رد کند، من بر مشکلات تحمل دارم تا هنگامی که خداوند بین من و قوم من به حق حکم نماید، و او بهترین حکم‌کنندگان است. و این وصیت من است به برادرم و موفقیت من با نیروی خداست، و بر او اعتماد کردم و به سوی او انابه می‌کنم.(1)
ـــــــــــــــــــــــــــــ
1- بحارالانوار، ج 10، ص 174